Op October In The Railroad Earth (Proper Records) reist Tom Russell in een goederenwagon langs honky tonks en canyons in het spoor van Jack Kerouac en Johnny Cash. Dat is beat met een twang. Of western met de hartslag van een dichter. Russell gaat niet alleen op zoek naar wat er over is van de invloed van deze twee helden. Hij gaat ook terug naar zijn eigen belevenissen. Op T-Bone Steak and Spanish Wine bezoekt hij het restaurant waar hij ooit drie sets per avond speelde voor een dronken publiek dat altijd uit volle borst meezong. Mensen die hun hele ziel en zaligheid eruit gooiden. Die tijden zijn er voorbij vertelt de eigenaresse. De muziek is niet meer wat het geweest is. Het is allemaal een beetje achtergrondgeluid geworden. De ziel is een beetje verdwenen, vertelt ze meewarig. Russell haalt dan herinneringen op aan Goodnight Irene en zingt een couplet van Funny How Time Slips Away. Afijn, de goeie ouwe tijd, die blijkbaar verdwenen is. Maar niet voor Russell, die gaat maar door met albums afleveren die allemaal de moeite waard zijn. Deze keer heeft hij Bill Kirchen op Telecaster en Marty Muse op steelgitaar binnen de gelederen. En op Isadore Gonzalez zijn het Los Texmaniacs die hem bijstaan. Op Highway 46 stelt hij de vraag waar we waren op de dag dat Merle Haggard stierf. Zelf reed hij die dag over die weg door Californië. En nu zou hij het liefst in Bakersfield zijn. Bij de jukebox en de flitsende lichten.
05/05/2019 Permalink
de titel,,October In The Railroad Earth,,is ontleend aan het gelijknamige prozagedicht van jack kerouac..
05/05/2019 Permalink
Geweldige plaat. Tom Russell heeft de lat voor dit jaar hoog gelegd.
07/05/2019 Permalink
pracht cd eindelijk weer eens liedjes en niet teveel gepraat zoals op de vorige cd’s had van mij 5 sterren gehad,moeilijk te overtreffen nog dit jaar