In de recensie van Kids In The Street merkten we op dat de diverse invloeden van Justin Townes Earle voor het eerst echt helemaal samenkwamen in een persoonlijke stijl. Op The Saint Of Lost Causes (New West Records/PIAS) zet hij die ontwikkeling door. Een groeibriljant, dit album. In eerste instantie komt het allemaal nog wat gewoontjes over. Veel midtempo, geen uitschieters. Na meerdere draaibeurten blijkt het geheel meer dan de som der delen. Die opmerking dat er geen uitschieters zijn, verdient wel enige uitleg. De plaat begint namelijk met het titelnummer meteen ijzersterk, alleen heb je dat niet al de eerste keer dat je het hoort door. Daarna zakt het niveau niet in. Geen uitschieters, maar wel een hele sterke verzameling americana waarin toch ook wel degelijk wat afwisseling is aangebracht. Zo pakt Earle op Pacific Northwestern Blues en Flint City Shake It oude stijlen op alsof hij Wayne Hancock de loef wil afsteken. Een beetje western swing en wat rock-’n-roll. Dat Flint City Shake It is een liedje over de plaats in Michigan waar de teloorgang van de auto- en staalindustrie hard is aangekomen. Tot overmaat van ramp kregen de bewoners er verontreinigd water uit de kraan. The Saint Of Lost Causes tracht op bijna bijbelse wijze rust te scheppen in een dolgedraaid Amerika. Earle stelt geen moment dat hij de oplossing heeft voor alle ellende. Als een journalist beschrijft hij de omstandigheden. Een moeder die droomt over een beter leven in Californië (Over Alameda); een Cubaanse inwoner van New York met spijt (Ahi Esta Mi Nina); iemand die tracht te overleven in New Orleans (Ain’t Got No Money) en de klootzakken die de grond vergiftigen in West Virginia (Don’t Drink The Water). En op Appalachian Nightmare neemt iemand de verkeerde beslissingen. Niet alle liedjes gaan over hopeloze zaken; er zijn ook wat lichtpuntjes. Instrumentaal mag er dan geen groots spektakel worden geleverd, de manier waarop de liedjes in de verf zijn gezet is voorwaar voortreffelijk. Earle (zang, akoestische gitaar) wordt terzijde gestaan door medeproducer Adam Bednarik (bas), Joe V. McHahon (gitaren), Paul Niehaus (pedal steel en andere gitaren), Jon Radford (drums) en Cory Younts (mondharmonica, toetsen en achtergrondzang). Jammer dat hij op zijn Europese tournee maar een concert in Nederland geeft (18 juni in Amsterdam).
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie