De laatste keer dat ondergetekende Justin Townes Earle zag was eind januari 2015; de tijd vliegt. Toen in Rotown (met Andrew Combs als support) was het zondermeer goed, wat ‘de zoon van’ presteerde. Dit mede dankzij de ondersteuning van Paul Niehaus (Calexico) op gitaar en pedal- steel én ondanks het gegeven dat Rotown zich die avond wat rumoerig manifesteerde. Iets waar toen vooral Combs merkbaar last van ondervond.

Vilein
Dinsdag 18 juni jl. in een goed gevulde Tolhuistuin was het weer goed, maar natuurlijk met wat verschillen. Support was deze keer Roseanne Reid (dochter van Greg Reid, The Proclaimers); zij kweet zich prima van haar taak. Goede stem. Haar presentatie was hooguit wat statisch, doch de (veelal openhartige) songs –onder andere van haar debuut Trails(2019)– kwamen prima uit de verf. En, er werd aandachtig geluisterd! Na een korte break was het aan Justin Townes Earle. En om maar met de slotconclusie te beginnen: het was goed, in mijn ogen zelfs nog beter dan toen in 2015, dit ondanks het gemis van begeleiding (geen Niehaus deze keer; ook geen band). Dat gemis werd echter ruimschoots én op prettige wijze door Earle gecompenseerd. En met prettig doelen we op zijn gitaarspel (op een mooie Resonator); zijn voortreffelijke zang; zijn prima songkeuze (met uiteraard ook songs van zijn laatste prachtplaat The Saint Of Lost Causes) èn met zijn verbindende praatjes. Hij was grappig, gevat én ondeugend; hij maakte een montere indruk. Maar hij was ook af en toe vilein tot aan –zeg maar- het grove aan toe: ‘I’m an asshole…., I’m an Earle’. Een krachtterm meer of minder, Earle maalde er sowieso niet om. En voor al diegenen die zich geregeld met kleine leugentjes door het leven bewegen, daarmee zeker niet alleen doelend op bepaalde sujetten uit zijn eigen land, had Justin ook nog een boodschap, zo van: ‘pas op, je krijgt het vroeg of laat immer een keer terug en: you deserve it!’ Ook met de anekdote over de eerste scheiding (één zijn vele, overigens) van Pa Steve, en wel die met Justin Townes’ Ma, kreeg hij de lachers op zijn hand; de reden van die ‘split’ was namelijk dat Steve klappen had gekregen van…. zijn Ma.

Drie grootheden
De songs, van opener Flint City Shake It tot aan afsluiter Harlem River Blues, werden met elan gebracht en ook met de variatie was niet veel mis, zo ook niet met de gekozen covers. Na Harlem River Blues kwam Earle terug om als toegift twee van zijn favoriete songs ten gehore te brengen….nee, niet van eigen hand. Wel een van The Carter Family (Gold Watch And Chain) en een The Replacements (Can’t Hardly Wait). Fraai! Overigens, eerder had Earle al een mooie vertolking van Malcolm Holcombe’s Who Carried You ingepast. Het ontlokte Earle om een Bruce Springsteen, een Paul Westerberg én zeker ook zichzelf in de schaduw te plaatsen van ‘drie grootheden der songwriting’, namelijk van Leonard Cohen, van Tom Waits én van…. Malcolm Holcombe! En dan te bedenken dat men eerder die week in Zweden niet eens van het bestaan van Holcombe afwist, zo liet Earle weten.

Al met al was het goed toeven in de Tolhuistuin; een goed, geïnspireerd optreden van Justin Townes Earle. Een prima voorprogramma van Roseanne Reid. Kortom: een geslaagde avond.

Foto’s van Peter Hageman