De titel NOWThen (Rockink Music) slaat op twee perioden in het leven van Rich Krueger. Then behelst de periode van 1985-1998 en now begint in 2008. In de tussenliggende periode was Krueger voornamelijk bezig met zijn academische loopbaan in de neonatologie, dat is de geneeskunde die zich richt op pasgeborenen die intensieve zorg behoeven. In die tijd speelde hij slechts muziek in de lutherse kerk om de kerkband iets meer in de richting van Holy Modal Rounders te duwen. Het is dus niet zo gek dat de legendarische Peter Stampfel een van de gasten is op NOWThen. En hij is niet de enige. Ook Robbie Fulks, John Fullbright en Gary Lucas leveren bijdragen aan deze met 15 nummers tot de rand gevulde (74 minuten) cd. Die gasten zijn een indicatie voor de avontuurlijke keuzes van deze singer-songwriter. The Great War is het oudste liedje op dit album. Krueger schreef het in 1987, het handelt over een barmeid en de drie mannen in haar leven: Trotski, Graham Greene en Rick Derringer. Voor het Mexicaans getinte Por Que No Me Amas (Love Me) is een mariachiband komen opdraven, waarna Yesterday’s Wrong (Green) een oosters tintje krijgt door instrumenten als sarangi, tablas, tanpura en kanjira. Krueger laat zich kennen als iemand met een eigen kijk op de materie, desnoods tegen de stroom in. Zijn gezonde gekte blijkt op Elizabeth (RePlease) waarop hij zijn gasten en gezin bedankt met een raar stukje praatzang. Zijn stem doet trouwens soms wat denken aan Adam Duritz van Counting Crows, maar een maniertje is dat absoluut niet. Op het in 2017 verschenen Life Ain’t That Long (Rockink Music) meer van dit soort materiaal. Het album begint sterk met A Stoopid Broken Heart, dat de belangrijkste reden is waarom er kroegen zijn: ‘So that’s why God made bars and girl bar singers and one-night cheap motels’. Met Brian Wilkie op pedal steel en Scott Daniel op fiddle in glansrollen. Voor The Gospel According To Carl is Krueger achter de piano gaan zitten. Hij zingt het met soul, net als The Wednesday Boys en What Is It That You Want?, die achtereenvolgens aan Van Morrison en Billy Vera doen denken. Op 77/17 haalt hij herinneringen op aan de Sex Pistols en Nancy, die uit haar ondergoed stapte voor hem. En hij heeft het ook over Sid en Nancy. Op Then Jessica Smiled gaat het over zijn ‘bent Punk-Christian view’ en dat hij zich bij alles afvroeg wat Sid Vicious gedaan zou hebben. Ondertussen heeft het nummer een heerlijke Springsteen-aanpak, compleet met de invloed van de eveneens uit New Jersey afkomstige Four Seasons.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie