Reeds in januari hadden we het over dit album. Dat was in een recensie van Tip Jar, het Nederlandse duo Bart de Win en Arianne Knegt had in Austin behalve de opnamen voor Onward namelijk nog een klusje te doen. Daarover later meer, schreven we en daar lieten we het toen bij. Dat later is dus echt flink later geworden. Vreemd zoals dat soms gaat, want we waren op dat moment al diep onder de indruk van Tex (eigen beheer) van Terry Klein. Het album werd al in januari lof toegezwaaid door de website Johnny’s Garden, dat twee jaar eerder ook al schreef over het debuut Great Northern. Toch is de naam van Klein daarmee nog niet echt gevestigd. Dat is zonde, want er is hoe dan ook een publiek voor de prachtige, verhalende liedjes van deze man. Iedereen die Sam Baker hoog heeft, en dat zijn er immers nogal wat, kan maar beter ook de twee albums van Klein aanschaffen. Hij praatzingt op dezelfde manier als Baker en zijn liedjes zijn al net zo beeldend. Later deze maand is hij in Nederland voor enkele (huis)concerten.
Praten kan Klein ongetwijfeld als de besten, want hij was hiervoor advocaat. Tekstschrijven ligt in het verlengde. Toch doet hij het pas een paar jaar, eerder zat hij wel in bandjes, maar songschrijven leerde hij pas later. Door workshops te volgen bij onder anderen Mary Gauthier, die sindsdien een fan van hem is. Hij richt zich nu helemaal op zijn muzikale loopbaan en verhuisde er voor naar Austin, Texas. Tex is geproduceerd door Walt Wilkins, die ook achter de schuifknoppen zat bij meerdere albums van Baker. Met Sagamore Bridge begint het album ijzersterk. Die brug verbindt Cape Cod met het vasteland van Massachusetts. Op die ‘thin strip of sand out in the Atlantic’ heeft de bevolking het moeilijk als de toeristen zijn vertrokken. De werelden van de feestvierende Kennedy’s en die van het bedienend personeel dat vier dollar per uur verdient worden tegenover elkaar gezet. Er staat een ‘suicide fence’ op de brug om wanhopige mensen ervan te weerhouden om te springen. Van het noordoosten gaat het naar de midwest van Oklahoma, het tweede nummer. Daarop reist iemand over de interstate naar de begrafenis van zijn moeder. Vol vertwijfeling.
Anika gaat over een verloren liefde, net zoals trouwens afsluiter Steady Rain. Daar gaat het om een Nederlandse die hij in 1993 ontmoette in Moskou en met wie hij iets had. Zo tegen het einde komt Arianne Knegt het nummer binnen met een Nederlandse tekst, terwijl Bart de Win daarvoor al wat toetsenaccenten heeft gelegd. Corby Schaub zorgt helemaal op het eind voor toch nog een riedel op elektrische gitaar, een instrument dat verder niet aan bod komt op Tex. Wat wel? De Win bespeelt diverse toetsen (op Anika een zeer Frans klinkende accordeon), Kim Deschamps is op vier nummers aanwezig op steelgitaar en Warren Hood legt drie nummers de viool op zijn schouder. Straw Hat brengt wat western swing met akkoordenwisselingen die aan het werk van Robert Ellis doen denken. Jaimee Harris en Wilkins zingen mee op de achtergrond. Fraai is ook When The Ocotillo Bloom met Robert Casillas op bajo sexto en accordeon, het is immers maar een eindje van Terlingua naar Mexico.
Het debuut Northern (eigen beheer) van Terry Klein uit 2017 is net als Tex een echte aanrader. Baker musiceert met soepel gemak en snijdt in zijn teksten zo ongeveer dezelfde thematiek aan als Sam Baker. ‘O, I’ve been so blessed / There’s a joy in this life if you’re willing to make a mess’, zingt hij op Dull Women Keep Immaculate Homes. Ook het zinnetje ‘Life is wasted on the living’ (Wasted On The Living) maakt duidelijk dat we hier met een bijzonder talent te maken hebben. Ook dit album werd geproduceerd door Walt Wilkins. Bart de Win was er ook op deze plaat al bij. Het hele album is trouwens door zo ongeveer dezelfde groep musici gemaakt. Zelfs Corby Schaub komt weer voor één liedje langs om toch nog ergens een elektrische gitaar te laten horen.