“ I’m in a rock ’n roll band”, zingt Margo Timmins van de Cowboy Junkies vol overgave tijdens hun versie van Sweet Jane. Hoe waar, maar ook: hoe vreemd. Niks wijst er deze avond in Paradiso op dat we naar een optreden van een rock ’n roll band zitten te kijken. Inderdaad: zitten te kijken. In de grote zaal van Paradiso staan honderden stoeltjes. Op het podium is de band zelf ook gezeten. Alleen bassist Alan Anton staat het hele optreden, een beetje in een uithoek, geheel in zichzelf gekeerd belangrijk te zijn. Want de slowcore-country van de Junkies is voor een belangrijk deel op zijn partijen gestoeld (pun intended). De Cowboy Junkies zijn voor een belangrijk deel een familieband. Pete Timmins is de drummer en de links op het podium gezeten Michael Timmins de gitarist en songwriter van de band. De vaste toegevoegde kracht Jeff Bird doet heel mooi van alles, lap steel, mondharmonica en gierende, vervormde solo’s vanaf een mandoline. Maar het absolute middelpunt is Margo Timmins. Vaak gezeten op een hoge kruk lijkt ze het enige bandlid dat niet geheel introvert is. Ze babbelt spaarzaam tegen het publiek, met lichte humor. En zingt natuurlijk. Prachtig, er is nog geen sleet op haar stem gekomen. Bijna 35 jaar geleden opgericht, Margo Timmins was toen 24, en de band is still going strong zonder toegevingen te doen aan de commercie. Dat is ook rock ’n roll. Natuurlijk, de nu 58-jarige Timmins drinkt op het podium aan de lopende band thee, haar steeds aangereikt door haar zoon. En de op het tafeltje naast haar neergezette boeket staan vol in bloei en zijn geen dead flowers. Dat lijkt dus in geen velden of wegen op rock’n roll. Een mooie avond is het wel. Timmins geeft na twee nummers aan dat in de eerste set voor de pauze nummers gespeeld zullen worden van het laatste 
album, All That Reckoning, en na de pauze zal het oude werk aan bod komen. Grappig en vreemd genoeg speelt de band direct daarna twee classics van The Caution Horses (1990), Sun Comes Up, It’s Sunday Morning en ‘Cause Cheap Is How I Feel. Maar er volgens ook mooie uitvoeringen van de stevige nummers van het laatste album: Sing Me A Song en Missing Children. Na een drinkpauze grijpen de Junkies inderdaad terug naar de tijden van weleer. Ook komen er diverse covers voorbij. Niet zo vreemd want Sweet Jane (Velvet Underground) en Dreaming My Dreams With You (Waylon Jennings) waren ook te vinden op het doorbraakalbum The Trinity Session (1988), het album waaruit na de pauze het meest geput wordt. In de tweede set zit ook een akoestisch deel waarin de ritmesectie het podium verlaat. Hierin komt Lungs van Timmins’ grote idool Townes van Zandt aan bod. In de toegift wordt onder meer David Bowie’s Five Years gespeeld. Wat deze avond weer eens duidelijk gemaakt wordt, is de enorme onverstoorbaarheid waarmee de band nu al tientallen jaren optreedt en eigenzinnige muziek maakt. Dat is dan weer wel erg rock ’n roll.
foto’s: Peter Hageman
15/07/2019 Permalink
Het was ongetwijfeld een van de meest intiemste concerten van het jaar. Hele avond vast genageld aan je stoel van de pure intensiteit.
De doorleefde en loepzuivere stem van Margo Timmens. Michael Timmens die de prachtigste klanken uit zijn gitaar toverde. En niet te vergeten multi instrumentalist Jeff Bird , het geheime wapen van de Junkies. Een van de hoogtepunten was zeker het spookachtige “Murder , Tonight in the trailer park” The Cowboy Junkies bestaan al 30 jaar maar worden met de jaren alleen maar beter.
19/07/2019 Permalink
Geweldig concert.
19/07/2019 Permalink
Geweldig concert. Cowboy Junkies zijn in de loop van de jaren gegroeid.