‘What is the body when the soul has flown?’ Die vraag van Josh Ritter kwam wel even binnen toen ik op 15 juli zijn nieuwe album Fever Breaks (V2/Bertus) in de cd-speler van de auto schoof. Mijn vader was die ochtend overleden. Hij werd 94 jaar. Draai je muziek op zo’n dag? Onderweg naar het zorghuis waar mijn ouders vorig jaar naartoe waren verhuisd, wist ik het allemaal even niet. En dan die vraag die Ritter stelt op Ground Don’t Want Me, het eerste nummer van de plaat. De tekst was bij voorgaande draaibeurten een beetje langs me heen gegaan, maar in deze nieuwe realiteit ging het om die woorden: ‘What is the body when the soul has flown?’ Eerder had ik slechts wat aantekeningen bij de muziek gemaakt: lekker stevig; sound Jason Isbell; gitaren; kan niet veel fout gaan. Bij het daarop volgende nummer had ik wel wat tekstflarden genoteerd. Die kwamen uit het eerste couplet van Old Black Magic: ‘True love to true love / Rust to dust / Let the others cast stones / While I drew in the dust / I tried to be a good man / Something changed in the wind / I got that old black magic rolling in.’ Mijn vader vroeg zich tijdens zijn laatste jaren af of hij het wel goed gedaan had in het leven. Het orgeltje en de dreigende sound van Old Black Magic passen wel bij die twijfel. M’n pa was de jongste van een zeer groot gezin en de helft van een eeneiige tweeling. Zijn tweelingbroer overleed twee jaar geleden. Dat had een grote impact op hem. Ze hadden elkaar het hele leven gevolgd. De hele wereld over. Beiden zaten ze ondergedoken in de Tweede Wereldoorlog. Beiden moesten ze daarna als dienstplichtig militair naar Nederlands-Indië. Mijn vader was dankbaar dat hij als chauffeur van een legertruck nooit bij oorlogshandelingen betrokken is geweest. Hij hoefde slechts een schot te lossen toen hij in het holst van de nacht met autopech in de jungle was gestrand. Al die verhalen nam hij mee in zijn graf. Onderweg naar mijn moeder hield Josh Ritter me gezelschap. Zo af en toe ving ik woorden op die betrekking leken te hebben op mijn vaders dood. ‘You know you can’t outrun the great unknown / May you find yourself a blazing highway home’, zingt Ritter op Blazing Highway Home. Met een machtig mooie plaat staat Ritter me bij in mijn verdriet. Het leven en de dood, daarover gaat het in popmuziek. Dat maakt al die liedjes zo waardevol. En dan moet ik even denken aan mijn ouders die me toen ik platen begon te kopen waarschuwden dat ik later nooit meer naar al die muziek zou luisteren. Ze verkeerden nog in de veronderstelling dat popmuziek louter iets was voor de jeugd. Ze konden toen nog niet bevroeden hoe waardevol popmuziek zou kunnen zijn. En dat het een leven lang kan boeien. Zoals nu met deze plaat op dit moment weer wordt bewezen. Fever Breaks is bovendien muzikaal het sterkste wat Ritter tot nu toe heeft afgeleverd. Dat heeft alles te maken met de samenwerking met Jason Isbell (producer, gitarist) en diens band.