Mark Rogers verhuisde begin jaren 80 van Washington DC naar Los Angeles om inspiratie op te doen in de stad van de countryrock. De band die hij er vormde leidde een bestaan in de marge. De radiostations draaiden Duran Duran, maar geen Warren Zevon, zijn held. Al snel vroeg Rogers zich af waarom hij het nog moest proberen en in 1983 had hij er genoeg van. Hij reisde terug naar de oostkust. Met Laying It Down (eigen beheer) heeft hij al die jaren later alsnog zijn droom een beetje waargemaakt. Right Here is een prima binnenkomer. Die gitaren en die samenzang, het is overduidelijk geïnspireerd op ouderwetse countryrock. Dat geldt ook voor de zwevende melodie van Blue Sky Falling. Op Swerving haalt Rogers herinneringen op aan zijn tijd in Los Angeles, waar hij verhalen hoorde van mensen die erbij waren geweest tijdens de hoogtijdagen van de Troubadour, de club waar Eagles en al die anderen kind aan huis waren. Op zijn best klinkt Rogers in zijn zang best een beetje als Zevon, maar hij mist diens venijn. Het merendeel van het materiaal op dit album zou je dan ook eerder situeren ergens eind jaren 70, toen het genre verwaterde tot softrock, dan eind jaren 60, toen de countryrock werd uitgevonden. Met andere woorden: meer McGuinn, Clark and Hillman dan Byrds… En eigenlijk past de gesofisticeerde sound toch het meest in de jaren 80. I Know It So Well is ronduit jazzy. Er komen meer van dat soort nummers op de tweede helft van het album. Hij zou er het publiek van een nachtclub mee kunnen behagen. Evenzogoed valt er op Waiting toch weer een mandoline te horen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie