Dave Schramm speelde in 1986 gitaar op het debuut van Yo La Tengo. Vier jaar later debuteerde zijn eigen band The Schramms met Walk To Delphi. In 2000 werd het vijfde studioalbum uitgebracht, waarna het bijna twintig jaar duurde voordat er met dit Omnidirectional (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) een opvolger verscheen. In de tussentijd was er nog wel een liveregistratie van een in Duitsland opgenomen concert op een dubbel-cd, maar verder hield Schramm zich vooral bezig als sessiemuzikant op albums van onder anderen Replacements, Freedy Johnston, Richard Buckner en Soul Asylum. Toch is het niet in eerste instantie de instrumentale beheersing waaraan je denkt bij The Schramms. Nee, het gaat vooral om die bijzondere stem van Dave Schramm. Hij zingt een beetje moeizaam. Als een knarsende deur. The Schramms werden in de jaren 90 gerekend bij de altcountry, maar de krakende folkrock van de band uit New York viel in feite moeilijk te plaatsen. Ze waren te indie voor de grote radiostations en te ruraal voor collegeradio. Op Omnidirectional klinken ze nog altijd dwars. Met Honestly Now beginnen ze de plaat met een piepende klarinet, totdat de dwarse jazzstructuur overgaat in die wat hese, bijna fluisterende stem van Schramm. Langzaam komt alles bij elkaar in een compositie die vertrouwd aandoet.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie