In de jaren 80 heb ik de elpees van The Waterboys altijd in de schappen van de platenwinkels laten staan. De folkrock van deze Schotten was me te pompeus, een oordeel dat voornamelijk gebaseerd was op wat ik over de band had gelezen. Ik had nooit de moeite genomen om eens een plaat te beluisteren. Er was immers voldoende Amerikaanse countryrock te ontdekken waarmee de platenkast gevuld kon worden… Where The Action Is (Cooking Vinyl) dringt zich via de promotiekanalen nu aan mij op. En wat een leuke plaat is dat! Vanaf het knallende titelnummer waarmee wordt afgetrapt, hang ik aan de lippen van Mike Scott. Met de heerlijk stampende rock-’n-roll van London Mick, een eerbetoon aan The Clash, ben ik om. En echt niet alleen omdat The Clash zo’n geweldige band was. De tekst van de ruim negen minuten lange afsluiter Piper At The Gates Of Dawn is gebaseerd op een roman van Kenneth Grahame. Scott praatzingt het nummer als Luka Bloom, hetgeen ook gezegd kan worden van And There’s Love. Verder doet zijn heerlijke zang me soms denken aan Lloyd Cole. Hij zingt dan alsof er een zijden cape om hem heen valt. En wat een geweldige nummers schrijft die Scott. Right Side Of Heartbreak (Wrong Side Of Love) is zeer Britse pop met een streepje soul geïnjecteerd door de toetsenist. De zangeressen die regelmatig opduiken zorgen daar ook voor. Het is vooral ook grotestadsmuziek. ‘She watched the boulevard flowing by / with a hungry fox’s eyes / mesmerized by all the merchandise / displayed and advertised’, klinkt het op Take Me There I Will Follow You. ‘I wore a teenage rockabilly coat from Johnstons / My head full of lyrics, wonder, love and magic, stuff and nonsense’, meldt Scott op Ladbroke Grove Symphony. Een fiddle geeft het een Schotse scheut, terwijl verkeersgeluiden ons naar Portobello Road trekken. Daar komen we Mike Scott tegen. Hij draagt een cowboyhoed.
28/08/2019 Permalink
Tjonge: een oordeel op basis van wat men schrijft. Een beetje muziekliefhebber staat open voor alles. Dus John, met gezwinde spoed luisteren naar het best leuke, zij het wat pompeuze, werk uit de jaren 80 zoals bv The Whole of the Moon 😉
https://www.youtube.com/watch?v=pu7AR0-FRro
28/08/2019 Permalink
Altijd allergisch geweest voor deze pompeuze, opgeklopte, pretentieuze muziek…brrr
31/08/2019 Permalink
Duidelijk Fischerman’s Blues nooit gehoord uit 1988. Totaal anders dan The whole of the moon. Veel folkier, totaal niet pompeus en al helemaal niet pretentieus. Ben er van overtuigd dat veel folk en rootsartiesten hun inspiratie uit dat album hebben gehaald. Paar jaar terug kwam de Fischerman’s Box uit. 5 of 6 schijven met muziek van de Fischerman’s Blues opnames. Werkelijk geen slecht moment te ontdekken op al die schijven.
In 2011 kwam An Appointment With MR Yeats uit, ook een album waarbij je het oordeel pompeus en pretentieus als laatste zou opschrijven.
31/08/2019 Permalink
Ben het helemaal met Hendrik eens. En dan wil ik het prachtige Room to Roam uit 1990 ook nog even noemen. Een plaat vol magnifieke folk-rock dat nog verder verwijderd is van hun vroegere ‘big music’.
01/09/2019 Permalink
Verleden week op Once in a blue moon gaven ze
ook nog een geweldig optreden.