Vijf op voorhand interessante namen namen zaterdag bezit van het Amsterdamse Paradiso tijdens Sugar Mountain Presents. Na elven, op het moment dat Paul Cauthen de kleine zaal toch best enigszins verdoofd achterliet, bleek dat de line-up inderdaad aan de verwachtingen had voldaan. Uiteraard met hier en daar een kritische kanttekening, maar interessant én bovenal goed was het wel.

Delaney Davidson
Helemaal uit Nieuw- Zeeland, maar zeker niet voor het eerst in ons land: Delaney Davidson. Waar hij eerder als support van vriend Marlon Williams of met zijn Ghost Orchestra (vaak dan ook nog met beeld) te zien was, daar was Davidson in de bovenzaal deze keer slechts gewapend met zijn gitaar en stem; en zijn ‘effecten’ natuurlijk. Een creatieve geest, die Davidson; daarnaast ook een man die ondanks een lach vooral ook vrij gemeen kan kijken. Zijn muziek heeft dan ook iets ‘means’, iets smerigs. Daarmee weet hij zeker te boeien, maar ondanks de aanwezige spanning in zijn performance viel dit naarmate het uur vorderde toch enigszins weg. Zijn set bevatte wel een mooie uitvoering van In The Pines. Goede muzikant, Delaney Davidson, maar wel met een podiumpresentatie die je moet liggen.

Ian Noe
Het album Between The Country, het debuut van Ian Noe, heeft op veel positieve kritieken kunnen rekenen. Terecht. Als tweede act stond deze jongeling in de grote zaal; in z’n uppie. Hij bracht de songs Irene (Ravin’ Bomb) en Letter To Madeline zeker met overgave, maar Noe’s optreden was wel wat vlak. Zijn optreden kende weinig ruimte voor een verbindend, dan wel verklarend praatje tussendoor. Op zich niet zo erg, want het gaat tenslotte om de muziek. En zijn songs zijn zeker de moeite waard. Het werd echter nooit echt spannend, en dat was jammer. Een talent is deze jongeman uit Beatyville, Kentucky wel. 

SUSTO
Wel spannend (én prettig rommelig) was het volgende optreden. Van SUSTO, de formatie van frontman/singer-songwriter Justin Osborne. In de bovenzaal verzorgde SUSTO een prima optreden. Samen met Dries Vandenberg als inventieve gitarist wist Osborne de goed gevulde zaal zeker te boeien. Osborne, uit Charleston, South Carolina, wisselde zijn gitaarspel af door ook soms de keys voor zijn rekening te nemen. Zijn zang haalt hij, blijkens een vaak gekwelde mimiek, van ver; lekker is het wel. En waar vooral de laatste twee albums geduld (en dus de nodige draaibeurten) vergden, daar wist deze vijfmansformatie live wel direct pakkend voor de dag te komen. Met ook een persoonlijke favoriet, de song Hard Drugs van het album & I’m Fine Today. Top!

The Cactus Blossoms
Met een band deze keer, de gebroeders Jack Torrey en Page Burkum uit Minnesota. Ofwel: The Cactus Blossoms. In de grote zaal hoorde je (ook om je heen) al snel de echo van die andere twee broers, maar daar houdt het ook eigenlijk wel zo’n beetje mee op, want Jack en Page hebben op hun aan Don & Phil refererende sound wel degelijk ook een eigen stempel gezet. Veel van hun songs zijn  uit eigen pen, en als er dan al een cover wordt ingepast, dan is dat, zoals zaterdagavond, een song van Ray Davies/The Kinks, namelijk: Who’ll Be The Next In Line. Prima uitvoering. En op zich ook een prima uur van The Cactus Blossoms, ook al oogde het soms ietwat routineus. 

Paul Cauthen
Het beste tot het laatst bewaren. Als dat de insteek is geweest om Paul Cauthen uit Tyler, Tx., aan het eind van een genoeglijke avond muziek te ‘planten’, dan heeft de organisatie een juiste keuze gemaakt. Cauthen, ook al een bink met af en toe een aparte oogopslag, pakte vanaf seconde één de behoorlijk warme bovenzaal in. Opener was Holy Ghost Fire van het album Room 41, een album dat op punt van uitkomen staat. Een fantastisch nummer, in meerdere opzichten. Lekker dreigend, vooral. De bijbehorende clip (check YouTube) was uiteraard niet te zien, maar Cauthen en zijn kompanen wisten desondanks vrijwel dezelfde sinistere sfeer neer te zetten. Als je met zo’n topsong aftrapt, kunnen er vervolgens twee dingen gebeuren: of het ‘zaakje’ kakt snel in of het blijkt de opmaat naar een puik optreden. Dat laatste was het geval. Sterker: Cauthen heeft met My Gospel en zijn aanstaande release van Room 41 twee uitermate sterke troeven in handen. Tel daarbij ook nog het meer dan mooie tussendoortje, de ep Have Mercy en je zit gebeiteld. Van die ep speelde hij en zijn competente begeleiders dan ook nog de titeltrack. Ook de nieuwe single Prayed For Rain verkreeg van ‘dominee’ Cauthen een plek op de setlist. Cauthen cs, een waardige afsluiter.

Waar: Paradiso, Amsterdam
Wanneer: zaterdag 31 augustus

De foto’s zijn van Peter Hageman