Een roestige gitaar. Een Diddley-beat. Of is het meer Ronnie Hawkins? Een mondharmonica. Een zanger die problemen aanhaalt, moeilijke beslissingen moet nemen. Het titelnummer waarmee Existential Frontiers (Hush Mouse Records) van White Owl Red aanvangt is het begin van iets speciaals. Er staan namelijk in totaal 14 intrigerende nummers op dit sterke album. White Owl Red is een project van de Amerikaan Josef McManus. Pas op wat latere leeftijd begon hij met het maken van muziek. In 1992 kocht hij een gitaar, aangestoken door de rauwe energie van Kurt Cobain. McManus deed op dat moment een studie beeldhouwwerk op het Art Institute of Chicago. Na zijn studie kwam hij door een bevriende galeriehouder in contact met Steve Earle, die hem overhaalde om bij hem lessen songschrijven te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Pure altcountry, wat dat ook moge zijn, brengt hij niet. Dat titelnummer heeft in de verte wel iets van James McMurtry, maar het korte I’m A Saint is bijna cowpunk. Er gebeurt wat in de liedjes van White Owl Red, zowel verhalend als melodisch. Daarbij heeft McManus een prachtige stem waarbij het de vraag is of die nou aan Robert Forster of Grant McLennan? In ieder geval een van die twee singer-songwriters van Go-Betweens dus. Ergens er tussenin wellicht? Op More More More valt iets terug te horen van de invloed van grunge, maar het nummer heeft ook de sfeer van Treat Her Right (dat was de voorloper van Morphine). De Amerikaan schrijft het liefst liedjes over situaties waarin hij de controle kwijt is. Maar voor een politiek statement zoals Union Fight Song draait hij zijn hand ook niet om.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie