Chris Robinson Brotherhood – The Magpie Salute
Al voordat Neal Casal zelfmoord pleegde, was aangekondigd dat Servants Of The Sun (Silver Arrow/Megaforce/Bertus) voorlopig het laatste album van The Chris Robinson Brotherhood zou zijn. Toetsenist Adam MacDougall had zijn afscheid al afgekondigd. Met de dood van gitarist Casal lijkt het erop dat het ook het definitieve einde is van deze Amerikaanse jamband. De formatie ontstond in 2011 als voortzetting van As The Crow Flies, waarmee Chris Robinson zijn oude nummers van The Black Crowes naar de podia kon blijven brengen. The Chris Robinson Brotherhood zou daarna succesvol genoeg zijn om op eigen benen te staan. Twee jaar geleden begonnen we de recensie van het schitterende Barefoot In The Head als volgt: het hoogste wat je kunt bereiken in rootsrock is vluchten in een kosmische trip. Was dat het doel van Neal Casal toen hij besloot dat het genoeg was geweest? Op zijn Instagram schreef Chris Robinson na de dood van zijn vriend: ‘It’s almost too painful… I miss you so much already, Neal. I’ll see you again someday past the sunset.’ De lichte psychedelica van Servants Of The Sun brengt gitaarpartijen van Casal in de vorm van laaghangende wolken waarop het goed trippen is. Daarnaast bevat het album zonnegloed voortgebracht door synthesizers. Opener Some Earthly Delights brengt een stroom lava op gang die langzaam het koele water bereikt. Een nummer als Let It Fall valt bijna onder te brengen in het oeuvre van Steely Dan. Op Rare Birds is de band funky als Little Feat. Op Venus In Chrome speelt Casal een gitaarloopje uit een heel bekend nummer, maar een titel wil me maar niet te binnen schieten. Wie het weet mag reageren. Servants Of The Sun is overigens niet het laatste wapenfeit geweest van Casal. De man was eigenlijk altijd aan het werk. Hij werkte bijvoorbeeld mee aan nog te verschijnen albums van Gospelbeach (Let It Burn), Jaime Wyatt en Zephania Ohora.
Is de toekomst van Chris Robinson op dit moment ongewis, zijn broer Rich Robinson lijkt zijn plaats gevonden te hebben met zijn band The Magpie Salute, waarin we nog meer oudgedienden van Black Crowes tegenkomen, te weten Marc Ford en Sven Pipien. Op High Water II (Provogue/Mascot) brengt de band een uitermate poppy variant van southern rock. Dat pakt zeer aangenaam uit. Het is alsof je luistert naar een kruising van Black Crowes en Babys. In Here swingt met blazers alsof we in New Jersey terecht zijn gekomen. Zanger John Hogg heeft een geweldige strot, die opmerkelijk genoeg dus kan klinken als Chris Robinson en John Waite. En op A Mirror zou je Rod Stewart er ook bij kunnen halen. Lost Boy is een erg fijn countrynummer van Marc Ford, die vocale steun kreeg van Alison Krauss, die ook haar fiddle had meegenomen.
12/09/2019 Permalink
Op de website van Kenny Roby & 6 String Drag vertelt Kenny Roby dat Neal Casal een nieuw album van hem zou produceren. De opnamen zouden over enkele weken beginnen. Roby ontving van Casal een notitie waarin hij liet weten dat Roby gewoon zijn nieuwe album moest opnemen. Dat betekent dat Roby dat binnenkort inderdaad gaat doen met de band die Casal mede had samengesteld. De taak van producer wordt overgenomen door Dave Schools met wie Casal samenwerkte in de gelegenheidsformatie Hard Working Americans (een naam die helemaal van toepassing was op Casal). Van Kenny Roby & 6 String Drag verschijnt overigens binnenkort een verzamelaar met 22 nummers getiteld Tired Of Feelin’ Guilty: 25 Years Of Kenny Roby & 6 String Drag.
12/09/2019 Permalink
Bedoel je het gitaarloopje ” Brown Eyed Girl” van Morrison?
12/09/2019 Permalink
Vind het nog steeds onbegrijpelijk dat het oude werk van the Chris Robinson Brotherhood door zo weinig mensen werd opgepikt. De vroege platen waren prachtig – toptieners in m’n alt. country jaarlijsten. Pas met Barefoot In The Head werden ze wat bekender eigenlijk.
Neal Casal speelde trouwens ook een prominente rol in de geweldige Skiffle Players, z’n band met Cass McCombs en Farmer Dave Scher. Verantwoordelijk voor twee prachtplaten in 2018 en 2016.
12/09/2019 Permalink
Hey Willem, dat is het! En dan ben ik blij met je antwoord, want ik had Van Morrison al in gedachten. Maar kon dus niet bedenken welk nummer.