De bas dreunt nogal door op Speakeasy, het eerste nummer op Stillwater (Loose Records/Bertus) van Frankie Lee. Die dreun aan de bodem verhindert niet dat je op een open laadbak van een truck wilt springen om een reis door het Amerikaanse landschap mee te maken. En al direct op datzelfde nummer word je totaal verrast door een nieuw vergezicht als een dwarsfluit klinkt. Dat is fijn, zo’n onverwacht instrument in het decor van americana. Immers, het genre heeft ook wel eens last van voorspelbaarheid. Vaststellen dat Only She Knows fans van Dawes zal aanspreken betekent niet dat Lee op het tweede nummer toch al weer kiest voor de bekende weg, nee, het betekent dat hij een fraaie melodieuze compositie neerlegt en die van een warme gloed voorziet. Een donker twangende gitaar wordt gevangen door het schitterende Downtown Lights, een mondharmonica verbindt de straatverlichting. ‘There’s only darkness in the light’, verkondigt Lee vervolgens op In The Blue, waarin een rechte lijn wordt getrokken door pianospel. Met een instrumentaal intermezzo dat als warme siroop uit de luidsprekers druipt. Fijne opvolger van het debuut American Dreamer van vier jaar geleden.
10/09/2019 Permalink
Tja leuk voor Paul Cauthen al die loftuitingen, maar ik zie het niet. Ook niet na meerdere malen luisteren. Integendeel. Nee dan deze Franky Lee. Dit spreekt me veel meer aan, zoveel zelfs dat dit mijn eindejaarslijstje bijna niet kan ontgaan. Heerlijke melancholische muziek die je inderdaad elk nummer weer naar een ander deel van de VS lijkt mee te nemen in die open laadbak van die truck.
11/09/2019 Permalink
Helemaal eens Hendrik wat Paul Cauthen betreft….na meerdere malen luisteren, gaat die plaat me steeds meer tegenstaan.
Niet aan mij besteed…
11/09/2019 Permalink
Frankie Lee cd is opgeslokt door cd-speler van mijn auto paar weken geleden. Krijg hem er niet meer uit, en het ding speelt evemin. Sneu zo’n eerste speelbeurt.
12/09/2019 Permalink
Hoewel smaken verschillen geef ook ik Hendrik gelijk wat betreft Paul Cauthen. Het is een bescheiden hype in alt country-land en elkaar een beetje napraten. Frankie Lee vind ik niet onaardig, hoewel ik halverwege het album een dippie krijg. Teveel van hetzelfde.
Ik ben nog altijd op zoek naar het ultieme album van 2019. Hoewel Josh Ritter wel heel dichtbij komt. Wie heeft er nog meer tips ?
13/09/2019 Permalink
Dit klinkt alleraardigst. Ik ga ook mee met Hendrik, dit spreekt mij meer aan. Rob, ik weet niet of je “Ed Romanoff – The Orphan King” kent maar dat is mijn favoriet van 2018 en 2019 tot nu toe, met “Peter Oren – Anthropocene” op een 2e plaats.
13/09/2019 Permalink
Frankie moet volgend jaar gewoon een podium krijgen op ‘once in a blue moon festival’! Wat een plaat! En wat een authentieke live performance. Zag ‘m in het voorprogramma van Strand of Oaks. Waar hij de hele zaal verraste.
13/09/2019 Permalink
bedankt voor de ,,Ed Romanoff ,,tip….mooi,mooi,mooi..
13/09/2019 Permalink
Heb Frankie Lee nog niet geluisterd maar ik zeg Garrett T. Capps, Rob!
14/09/2019 Permalink
Romanoff en Oren zijn niet echt tips voor 2019 waar Rob om vraagt….kwamen al in 2018 en 2017 uit.
15/09/2019 Permalink
o.k….ian noe..,,between the country,,…die is van 2019..
16/09/2019 Permalink
Frankie Lee of Paul Cauthen ik vind beide niet slecht.