Verkenningen van de luchtige zijde van droefheid (en andersom) zijn de specialiteit van Nicholas Altobelli. Deze singer-songwriter kon daarmee op enkele door Salim Nourallah geproduceerde albums op bijval rekenen van No Depression, Exclaim en Blurt. Na een pijnlijke scheiding dacht de Texaan uit Dallas erover om te stoppen met de muziek – hij ging literatuur studeren en geeft Engelse les op een middelbare school – , maar de drang om zijn wel en wee te delen was te groot. Vertigo (Dalton Records) is een fijne popplaat, deze keer geproduceerd door Zach Balch. Vanaf de golvende melodie van Red, White and Blues gaat het langs ‘shadows of doubt’ op Everybody Knows The Truth en andere liedjes. Een elektrische gitaar gaat hem voor door Thunderstorms. Op het gevoelige Midnight Songs klinkt opeens een harde gitaar. Daarmee blijft hij de op de loer liggende klefheid voor. Dat is soms ook wel nodig. Look Out The Window zou zonder de gitaar die als een ster aan de hemel flonkert wat al te week blijven. De tinkelende percussie van Go To Sleep kan maar nauwelijks voorkomen dat Altobelli slaagt in zijn opzet. De afsluiter Trains is een instrumentaal werkje om Tyler Martin de gelegenheid te geven om nog even te benadrukken dat zijn aanwezigheid op elektrische gitaar onontbeerlijk was op deze toch wel degelijk geslaagde popplaat.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie