Gravel & Dust (Universal) van Ilse de Lange is een album dat hier besproken dient te worden. Ik heb lang geaarzeld; er komt enorm veel interessants uit namelijk en waarom zou je dan naar Ilse de Lange gaan luisteren? Maar de Grand Old Lady van de Nederlandse country is na een lange tijd waarin ze het ene na het andere popdreutel-album afleverde, teruggekeerd naar de americana. En hoe! Onder leiding van producer T-Bone Burnett levert ze een album af waar je U tegen kunt zeggen. De 10 prima nummers zijn allen geschreven door De Lange in samenwerking met anderen. Ronduit prachtig is ook de muzikale vormgeving waarin belangrijke rollen zijn weggelegd voor de Russische snarenplukker Ilya Toshinskiy en de pedal steel van Russell Pahl. Drums worden afwisselend bespeeld door Bart Vergoossen en Jay Bellerose. De Lange laveert op dit album kundig tussen mooie ingetogen songs en ruimtelijke rockers. Alle overbodige ballast is door Burnett weggelaten, zodat het liedje en de stem van De Lange centraal komen te staan. Echt schitterend zijn het klein gehouden Where Dreams Go To Die en Went For A While.
Het lijkt erop dat de 42-jarige De Lange op Gravel & Dust haar echte stem weer gevonden heeft. Dit album mag dan ook rustig als haar Wrecking Ball (E. Harris) of Raising Sand (A. Krauss) worden gezien.
14/10/2019 Permalink
Beste Hugo,
Waarom zou je dan naar Ilse de Lange luisteren? Nou omdat je als recensent onbevooroordeeld zou moeten zijn . En dat Ilse de Lange getalenteerd is daar zijn we het ook wel over eens. Zo’n album moest er natuurlijk een keer van komen. Gelukkig maar na teveel popdreutelalbums. Moest zelf ook trouwens aan Wrecking Ball denken.
Mooi album
15/10/2019 Permalink
Waarom moet Ilse de Lange hier zo worden afgekraakt? Haar muziek betitelen als popdreutel geeft volgens mij alleen maar aan dat je er nog nooit serieus naar hebt geluisterd. Ieder z’n smaak natuurlijk, maar laat een ander wel in z’n/haar waarde.