Komend weekend is Lilly Hiatt weer in Nederland. Zaterdag op het TakeRoot festival in Groningen en zondag in de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord. Altcountry.nl sprak haar over haar invloeden, haar album ‘Trinity Lane’, haar kat en natuurlijk haar vader John.

Invloeden
In de video van Trinity Lane zien we een cassette van Pearl Jam,  de cd Sailin’ Shoes van Little Feat en een poster van Neil Young. Was dat de muziek waar ze naar luisterde toen ze het album opnam?
“O, ik luister naar zoveel verschillende muziek. Pearl Jam heeft een speciale plek in mijn hart en zeker ook Neil Young. Maar ik luister ook naar Miles Davis, Aretha Franklin’, Drive by Truckers en zoveel meer. Invloeden voor mij zijn ook Liz Phair, de Cranberries, de Pixies en mijn vader. Dat in het stuk op de site van Paradiso ze mij de kroonprinses noemen om Lucinda Williams op te volgen is een eer, maar het zijn grote schoenen om te vullen. Williams legde altijd een link tussen country en rock & roll, hoe kan ze geen invloed zijn. Nog een invloed is Wynona Judd, zij is een van mijn favoriete zangeressen.” 

Altijd bezig met muziek
“Ik was 12 of 13 toen ik mijn eigen nummers begon te schrijven. Op de universiteit nam ik in de slaapzaal mp3’s op. Mijn ouders stimuleerden me om naar de universiteit te gaan, ik studeerde psychologie in Denver. Maar mijn plan was altijd om een band te beginnen en nummers te spelen. Toch heb ik er een hoop geleerd, ook over mezelf en ik heb er vrienden gemaakt.  Verder was het goed om in een ander deel van het land te leven. Met Eric Knutson, een Zweedse jongen, had ik ook een band Shake Go Home waarmee we veel optraden. Eric stimuleerde me en vroeg me om mijn nummers te spelen. Na mijn studie ging ik met de band terug naar Nashville. Het is een muziekstad met een rijke historie. Bovendien woont mijn familie er.”

De opnames
“Voor het opnemen van het album noemde Kim van mijn platenmaatschappij Michael Trent van Shovels & Rope. Ik had hem eerder ontmoet en kon met hem opschieten. Het opname proces werkte goed. Samen met mijn band speelde ik de nummers in waarna Trent met onder meer een mellotron waar de strijkers, piano en het orgel uitkwamen de accenten legde. Zelf speel ik eigenlijk alleen gitaar, al pingel ik af en toe wat op de piano, maar dat doe ik niet in het openbaar. Het album is digitaal opgenomen, het vorige analoog. Beide hebben zijn voor en tegens, je bent op verschillende manieren creatief.”

Persoonlijk album
Op haar site schreef ze dat ze haar hart uitstortte met dit album en dat de band haar het vertrouwen meteen terug gaf. Voelde ze zich niet kwetsbaar toen het album uitkwam en iedereen het kon horen?
“Ja, het is een persoonlijk album, maar het voelde goed. Mijn bandleden en ik hebben verwantschap in onze geest, al zijn we verschillende type mensen. Ze begrepen de muziek en waar het vandaan kwam. En het verhaal achter de nummers is niks speciaals, het gaat over zaken die ook degene naast je zou kunnen overkomen. Iedereen kent pijn in zijn leven. Het is fijn om met mensen contact te maken en er over te praten”
Altcountry.nl omschreef het album als een mix van indierock en altcountry.
“Ja, dat is een goede omschrijving.”
Records opent met de zin “I’m 32, I feel 23”. Maakte het stoppen met drinken en drugs haar weer jong?
“Geen alcohol meer drinken maakte me vrij, ik voelde weer het plezier dat ik van mijn kinderjaren kende, plezier in kleine dingen. Door altijd te drinken miste ik dingen om me heen, ik was in mezelf opgesloten, nu niet meer. Als artiest, als troubadour heb je een taak. De aandacht is leuk, maar je moet je verhalen vertalen, de mensen meenemen.
De kat in de video is van Trinity Lane is mijn eigen kat, ‘Poppy’. Katten hebben hun eigen persoonlijkheid en gaan hun eigen weg en zijn jagers. Er zit meer in dan je aan de oppervlakte ziet. Ik voel er verwantschap mee. En ik heb aardigheid in het observeren van mensen. Mijn buren die drugs verkochten waren interessante mensen. Ze gingen hun eigen gang, vreemde zaken, maar op een bepaalde manier toch geruststellend, daar zing ik over in Trinity Lane. De buren zijn vertrokken en hun huis staat nu voor veel geld te koop.”

Het schrijven van nummers en de inspiratie van haar vader
“Nummers ontstaan bij mij vaak spontaan. Ik gesp mijn gitaar om speel en zing wat en zo ontstaat  dan een nummer. Maar voor Imposter ging dat anders, ik had eerst de woorden in mijn hoofd, waarna de melodie erbij kwam. Ik pakte snel mijn gitaar om het vast te leggen.”
Het nummer gaat over familie. In 1984 speelde haar vader op Pinkpop en was er een interview met hem op de radio. Uit het ‘Weeshuis van de Hits’

“Dat is te gek, verrassend. Mijn vader is heel speciaal voor mij, hij inspireerde me. Hij heeft me aangemoedigd om muzikant te worden, maar zeker niet gedwongen. Dat ik word aangekondigd als zijn dochter is ok. Er worden wel verwachtingen gewekt maar dat is niet erg.”