Datura4 – Bohannons – Left Lane Cruiser – Lonesome Shack
Boom, boom, boom, boom. Zet de stereo flink hard voor de Australiërs van Datura4. Veteranen zijn het al, maar wat een allemachtig lekker lawaaiplaatje leggen ze voor met Blessed Is The Boogie (Alive Natural Sound/V2). Het is boogie. Het is powerpop. Het is glamrock. Muziek voor shitkickers die het haar laten wapperen. Black Dog Keep Running is een feest vol riffs, waarbij om de meer…
QCNH (Lightning Rod/PIAS) staat voor Quaker City Night Hawks. Dat is een trio uit Texas dat 2 november op TakeRoot in Groningen speelt en twee dagen later in het Amsterdamse Paradiso. Daar zullen ze met liedjes over psychedelic mushrooms (Colorado) de jaren 70 induiken. Better In The Morning is als Neil Young die southern rock overgiet met powerpop. Ze stuiteren van funk naar blues en hebben op Fox In The Henhouse een ouderwetse gitaarsolo in petto. Hunter’s Moon is stampend als Free of zoiets. Vies van moderne techniek meer…
Top vind ik dit. Matt Woods uit Knoxville, Tennessee, komt gewoon naar Nederland om op te treden, met band nota bene, terwijl hij hier te lande toch nauwelijks in de spotlights staat. In kleine café’s een publiek vinden. Noest doorgaan. Komende dagen weer dus (zie agenda). Hoog tijd dat we zijn laatste werk, Natural Disasters (eigen beheer), hier ook bespreken. Allereerst, de waardering: wederom 4 sterren, net als voor zijn laatste twee albums (hier en hier). De man schrijft namelijk geen slechte songs en de muzikale vormgeving is als vanouds erg goed. Dit is rootsy meer…
De schrik moet om het hart hebben geslagen bij de organisatoren van TakeRoot toen Brandi Carlile plotsklaps aankondigde dat ze toch niet naar het festival zou komen. Behoorlijk jammer dat deze headliner verstek laat gaan, maar vandaag maakte het festival in Groningen de laatste vier namen van het programma bekend. En dat zijn niet zomaar wat namen: The Drive-by Truckers, Garrett T. Capps, Doug Seegers en Jim Steinle. Laatstgenoemde is misschien de minst bekende van de vier, maar zijn laatste werk, South Texas Homecoming, kreeg op onze site toch 5 sterren. Zeker iets om meer…
Drie jaar geleden gooide B.R. Lively het roer om. Na een relatiebreuk koos hij voor het rusteloze bestaan van constant on the road zijn. Altijd onderweg naar de horizon. Het leverde Into The Blue (eigen beheer) op. Het album is al van 2017, maar het werd pas dit jaar onder de aandacht gebracht in Europa. En het verdient het alsnog te worden besproken. En dat is echt niet alleen om de medewerking van een aantal leden van Band Of Heathens (Gordy Quist produceerde en speelt akoestische en elektrische gitaar). B.R. Lively is de artiestennaam van meer…
Lekkere liedjes over de liefde. Met haken en ogen, maar toch vooral erg ongecompliceerd. Want met hooks en breaks houden Doug Collins & The Receptionists de problemen op afstand. Tien popdeunen staan er op Good Sad News (eigen beheer). Nog geen half uur nemen ze in beslag. Beatmuziek op zijn Amerikaans. De pubrock van Conversation With My Heart is niet al te ver verwijderd van Nick Lowe. ‘I gotta have a conversation with my heart / Lately it’s been doing things that are tearing me apart / It keeps doing things on its own /And I’d rather be left alone.’ En dan meer…
Ze zeggen dat de Queen Of The West (Fluke Records) twaalf mannen heeft gedood. En ze zeggen dat ze met nog eens een dozijn meer was getrouwd. Deze Ruby Black was een femme fatale, maar tevens de meest trieste outlaw van het hele land. Maar niet heus, want in werkelijkheid is ze het geesteskind van Bob Bradshaw, een Ier die al ruim dertig jaar aan de oostkust van de Verenigde Staten woont. Op dit conceptalbum reist hij in het spoor van Ruby Black langs slaperige, stoffige stadjes aan de grens met Mexico (op het fraaie Mexicaans getinte Albuquerque) en nog meer…
Yi; iMi; We; Holyfields; Hey, Ma; U (Man Like); Naeem; Jelmore; Faith; Marion; Salem; Sh’Diah; RABi. Dat zijn de dertien songtitels op i,i (Jagjaguwar/Konkurrent) van Bon Iver. Hoort daar nog iets van betekenis bij? Want in die opsomming staan toch woorden waar je niets van kunt maken. In het hoofd van Justin Vernon zal het allemaal een plaats hebben. Of misschien ook wel niet. Wie zal het zeggen? Liedjes met een kop en een staart moet je in ieder geval niet verwachten op dit topzware werkstuk. i,i, de meningen over dit experimentele album zijn zeer meer…
Vijf jaar geleden hadden we al aandacht voor het in eigen beheer uitgegeven The Goldmine van Kelsey Waldon. Met White Noise/White Lines (Oh Boy Records/Thirty Tigers/Bertus) zet de Amerikaanse een ferme stap naar meer bekendheid, want ze tekende voor dit album een contract bij het platenlabel van John Prine. Best bijzonder, want ze is de eerste artiest in 15 jaar die dat doet. Kelsey Waldon komt uit Kentucky en is zo country als een krakende keukendeur in een houten huisje op een heuvel. Ze woont tegenwoordig in Nashville, maar ze heeft Kentucky in meer…
De Canadees Leeroy Stagger eert met Leonard Cohen (Is Dead) en Hey Hey (For Gord) twee overleden landgenoten. Die Gord is Gordon Downie van Tragically Hip. Het leven is een Strange Path (True North Records/Bertus) met slechts een zekerheid. Stagger zit in de put (Deeper Well), maar de wetenschap dat het zijn vrienden weinig beter af is gegaan houdt hem staande. Het nummer speelt zich af op een fijne rockabillybeat. En wat te zeggen van Billy Conroy en zijn vrouw Jenny? Zij wil verhuizen, want zij haat de plek waar ze wonen, een plaatsje meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
