Aan de stropdas en het keurige kapsel zie je het al; Jason James is van de countrypolitan. Op Seems Like Tears Ago (eigen beheer) huilt hij netjes met een zakdoek, terwijl de steelgitaar de tranen die de countryzanger heeft gemist wegveegt. Tien leedliedjes in net iets meer dan een half uur. Fiddles verluchtigen de domme beslissingen van James. Hij kan zich niet vol in een relatie storten, maar komt dan tot de conclusie: I Miss You After All. Op Move A Little Closer wil zij de relatie verbreken. Maar dat laat hij niet zomaar toe. Kom eerst nog maar eens wat dichterbij voordat je vertelt dat het voorbij is. Want hij kan o zo lief zijn. Op de achterkant staat James achter stapels vinyl uit het tijdperk waaruit hij zijn inspiratie haalt; ongetwijfeld de jaren 50 en 60. We’re Gonna Honky Tonk Tonight en dat kan doorgaan tot het ochtendgloren. Op Achin’ Takin’ Place klinkt een zalvend dameskoortje, dat de pijn voor James alleen maar dieper in de wonden smeert. Pijn is fijn, zou je bijna concluderen bij zoveel smart. Voor de toehoorder althans. Want Cry On The Bayou is me-oh-my-oh toch werkelijk wat anders dan snotteren in de polder. En zo’n accordeon in zo’n lekker Louisiana-deuntje is ook verre te prefereren boven het Hollandse heen-en-weer van een trekzak. Maar een kritische noot is ook op zijn plaats. Want als je elke avond weer hoort dat ze je gaat verlaten, dan is het toch eens tijd om iets anders te ondernemen. Anders blijf je langs die tinkelende piano altijd klagen over je eigen Foolish Heart. Hoe dan ook: dit is ouderwets met een hoofdletter O.
13/12/2019 Permalink
Sterretje meer had best gemogen hoor…..