Zo’n kleine twee jaar geleden was daar, ogenschijnlijk uit het niets, VanWyck met het album An Average Woman. Dit eerste volwaardige album van VanWyck ofwel Christien Oele verkreeg een karrevracht aan positieve kritieken. Logisch dat er reikhalzend werd uitgekeken naar de opvolger, en die ligt inmiddels in de schappen. Titel: Molten Rock. De release van dit album werd vrijdagavond jl. gevierd in de Amsterdamse Vondelkerk. En dat was mooi, heel erg mooi. Het zal voor de vele kerkgangers wellicht zelfs een eerste kennismaking met het nieuwe songmateriaal zijn geweest, een tweetal vooruitgesnelde singletjes (Supermarket Line en recent Carolina’s Anatomy) daargelaten. In een zorgvuldig opgebouwde set, met vrijwel alle songs van Molten Rock, bleek namelijk dat het nieuwe materiaal vrijwel direct beklijfde.

Gitaarles
Dat VanWyck/Christien Oele ogenschijnlijk uit het niets komt is overigens een misvatting; zij is immers al jaren met muziek bezig. Tot voor kort vrij anoniem, dat wel. Zo’n drie jaar geleden gooide ze het roer echter vrij radicaal om. Niet zozeer om bekend te worden, want voor haar muzikale keuzes opteert zij nog steeds niet voor een gemakkelijke route. Dus niet bewust ‘iets’ van country en ook niet mikkend op een (te) commerciële weg. Nee, ze liet haar baan, haar zekerheid, achter zich en ze nam gitaarles; vrijwel alle pijlen op de muziek dus. Bandlid (en journalist) Sander Donkers verwoordde het mooi in een relaas na de reguliere set: ‘Christien transformeerde haar vrij rudimentaire gitaarspel in drie jaar tijd tot iets wat dicht tegen finger-picking aanschurkt’. Het bleek (en blijkt) een uitstekende basis om haar ‘schrijfsels’, songs die er sowieso toch al waren, tot volle wasdom te laten komen. Het tekent ook haar volharding om haar doelen te bereiken.

Buurtsuper
In de vroege uren zittend in een ontbijtzaal van een willekeurig hotel, dit terwijl haar familieleden nog in een andere wereld vertoefden, daar vond zij de inspiratie om bij voorbeeld Breakfast Room Revelation uit haar pen te laten vloeien, terwijl de buurtsuper ergens in Amsterdam-Oost haar ook een song opleverde. De buurtsuper met ouden van den dagen (al dan niet achter een looprek) die wachtend in de rij steevast naar kleingeld op zoek waren; met stoned ogende toeristen hunkerend naar Snickers; met studenten danwel bouwvakkers, leidde tot de 1^e single van Molten Rock: Supermarket Line. Dat haar songs vaak een nautische inslag kennen is juist. Zo ook de link naar het woord rock. Christien is immers dochter van een geoloog (vader) én van een stenenzoeker (moeder). Logisch. Het resultaat Carver Rock, The Rock Steady Creeper en uiteraard de titeltrack: Molten Rock.

Naast het sterke materiaal van Molten Rock haalde ook nog wat oud werk de setlist. Het zeer fraaie Walk On Water bijvoorbeeld. En ook An Average Woman verkreeg, naast My Sweetheart, terecht een plaats tijdens de toegift.

Overtuigend
Samen met genoemde Sander Donkers (gitaar), Rowin Tettero (drums), Marjolein van der Klauw (zang, gitaar), Paul Bond (toetsen) en muzikale duizendpoot Reijer Zwart (bass) wist Christien Oele vanaf de eerste minuut te overtuigen. Muzikaal zat het uitstekend in elkaar en de songs werden met de nodige zeggingskracht gebracht. De zang is dan nog eens zwoel, indringend en soms hemels. VanWyck, ga ze zien! Christien Oele is namelijk verre van gemiddeld en VanWyck dus ook niet!

Gezien: 15 november in Vondelkerk, Amsterdam
Foto’s: Dominique Koot