Vanaf de eerste dag van het jaar houd ik in een Spotify-map bij welke albums aan het eind van het jaar in aanmerking komen voor mijn eigen top-15. Twee weken geleden zette ik daar precies het vijftiende album in. Dit jaar hoefde ik daarom niet te schiften. Dat kan twee dingen betekenen: of ik ben de afgelopen jaren heel goed geworden in het uitvoeren van dit proces of het was voor mij gewoon niet zo’n bijster interessant jaar in americanaland. Ik vrees het laatste. In 2019 heb ik eigenlijk het allermeest genoten van de 16 uur durende documentaire ‘Country Music’ van Ken Burns. Ademloos heb ik via een VPN-verbinding zitten kijken hoe de geschiedenis van de countrymuziek uit de doeken werd gedaan. Wat is het zonde dat dit nog niet op de Nederlandse televisie is geweest! De bij de docu horende soundtrack zou daarom in feite mijn nummer 1-album moeten zijn. Maarja, al die oude en toch vaak ook wel bekende nummers vinden hun weg zo ook wel.
Dit zijn de 15 parels uit het mapje:

1. Heather Valley – Desert Message
Deze zangeres uit Canada was de enige die dit jaar van mij 5 sterren kreeg. Geen wonder dus dat ze mijn lijst aanvoert. Met het prachtige Desert Message waarop ze een relatie met een behoorlijk ongeschikte man verwerkt. Ohio River is voor mij ook het lied van het jaar. Het album kent daarnaast geen enkele zwakke schakel.

2. Will Johnson – Wire Mountain
Wat is een top-15 zonder een album van Will Johnson? Gemankeerd. Dit jaar is het daarom Wire Mountain dat een plaatsje vindt. Misschien is dit wel zijn allermooiste, en een met medewerking van Jon Dee Graham. De Texaanse singer-songwriter biedt met dit album ruim 40 minuten pure herfst, soms als flinke storm met onweer, soms als kalme frisse morgen. Lekker om binnen naar te luisteren.

3. Josh Gray – Songs Of The Highway
Misschien niet de meest inspirerende titel voor een album, maar Gray imponeert desondanks. Gray is bovendien een durfal, want midden tussen zijn sterke snelwegsongs, reciteert hij ineens een een gedicht. Van eigen hand natuurlijk.

4. Caroline Spence – Mint Condition
Aanvankelijk dacht ik dat dit Mint Condition minder sterk was dan zijn voorganger. Maar daar ben ik, door vele draaibeurten, op teruggekomen. Spence is niet alleen een  fijn songschrijfster, maar ook een innemelijke podiumpersoonlijkheid, zag ik op TakeRoot en de avond voordien in Utrecht.

5. Zach Bryan – Deann
Het grootste talent in deze lijst is ongetwijfeld Zach Bryan, de jonge marineman die in zijn eentje dit album opnam. Mooie kale songs in een intense voordracht. Bryan is nu voor nieuwe nummers in de studio bezig met Nashville’s finest: David Cobb. Dat wordt vast ook mooi, maar vooralsnog doe ik het graag met dit debuut.

6. These Wild Plains – Thrilled To Be Here
Ik ben ook ’thrilled’ dat ik deze jongens ontdekt hebt, want wat is dit een heerlijk plaatje! Met de twee op een na beste songs van 2019: Voices en All You Need. Heerlijke indierock met sterke Americana-tonen (of andersom).

7. Robert Ellis – Texas Piano Man
Waarschijnlijk het album dat ik dit jaar het meest gedraaid heb. Ook omdat mijn wederhelft deze nummers erg graag mag horen. Passive Aggressive is zelfs een eigen leven gaan leiden in dit huishouden. Het allermooist echter is het pijnlijke Father.

8. Paul Cauthen – Room 41
2019 is het jaar van de doorbraak van Paul Cauthen. Dat denken en hopen wij dan toch; in de lezerstop van het Amerikaanse No Depression ontbreekt hij ten enenmale. Die doorbraak is hem gegund, nadat hij na een scheding twee jaar in een hotelkamer doorbracht en daar deze prachtsongs schreef. En wat een schitterende stem heeft de man.

9. El Campo – Goldun Stair, Meet You There
De minst bekende plaat in deze lijst komt van de Texaanse formatie El Campo, uit San Antonio en uit de vriendenkring van Garrett T. Capps. Zanger Jerid Reed Morris schreef de emotionele nummers tijdens zijn maandelange chemotherapie nadat bij hem de ziekte van Hodgkin was vastgesteld. Rustige melancholieke gitaarnummers met huilende pedal steel en fijne koortjes. Hier verkrijgbaar.

10. Ilse DeLange – Gravel & Dust
De Nederlandse grande dame van de country kan het echt nog wel, blijkt op deze plaat. Sterker nog, beter dan op dit Gravel & Dust klonk DeLange nog nooit. Onder leiding van producer T-Bone Burnett levert ze een album af waar je U tegen kunt zeggen.

11. Espanola – Espanola
Espanola is een eigen project van Aaron Goldstein die al sideman werkte voor Daniel Romano (en vele anderen). Elf vlot rockende nummers, zonder uitzondering voltreffers. Ingenieuze en pakkende melodieën, met het ruim 5 minuten durende titelnummer, waarnaar dit project genoemd is, als rustgevend hoogtepunt.

12. An American Forrest – O Bronder Donder Yonder?
Aparte indie-countryplaat van Forrest VanTuyl, die de helft van het jaar per paard pakjes bezorgt in de onhergzame streken van Oregon. Heel veel meer dichter kan je niet zijn bij de ziel van het Wilde Westen.

13. The Delines – The Imperial
Zangeres Amy Boone laat op dit album horen hoe je tegelijkertijd onderkoeld en warm kan klinken. Het duurde lang voordat deze opvolger van Colfax er was omdat songwriter Willy Vlautin wilde wachten totdat Boone hersteld was van een ernstig ongeluk, maar het wachten werd met dit The Imperial ruimschoots beloond.

14. Minor Majority – Napkin Poetry
Je zou het bijna vergeten maar helemaal aan het begin van het jaar bracht het Noorse Minor Majority dit album uit. 10 jaar na de voorganger, dat is nog eens een comeback. Éen van hoge kwaliteit. Napkin Poetry kent zowel kamerpopliedjes waarin het gebruik van strijkers niet geschuwd wordt, als felle rock waarin maar liefst vier gitaristen hun instrumenten laten brullen.

15. Mercy John – Let It Go Easy
Twee platen van Nederlandse bodem in mijn top-15! Mercy John natuurlijk. John Verhoeven bestendigt zijn status als een van de beste liedjeschrijvers van het genre in Nederland (Danny Vera’s megahit Roller Coaster is mede uit zijn pen gevloeid). Op Let It Go Easy laat Mercy John bovendien horen dat hij meer is van de Nederlandse Ryan Isbell.