Het jaar 2019 is nog niet afgelopen. Althans niet op deze site. Er liggen nog albums die besproken dienen te worden. De nieuwe van Joe Henry bijvoorbeeld. En Carrying On van Kacy & Clayton, die in februari enkele concerten geven in Nederland. En nog wel wat meer. Soms blijven er platen liggen. Dat gebeurde in 2018 met It’s All Good van Levi Parham. Twee jaar eerder besprak ik wel diens These American Blues, waarvan de onberispelijke stijl me niet echt wist te overtuigen. Het in Muscle Shoals opgenomen album van de man uit Oklahoma deed dat wel. Dus bij deze alsnog een excuus dat er geen recensie volgde. Of in de woorden van Parham zelf: ,,Things don’t always go like they could, but it’s all good.’’ Er liggen trouwens ook al weer cd’s uit 2020 op het bureau. Eentje van Terry Allen & The Panhandle Mystery Band om maar eens wat te noemen. En een lekkere dwarse countryplaat van de garagerockers Black Lips uit Atlanta, Georgia. Kortom, blijf ons volgen. Altcountry is here to stay!

1. Paul Cauthen – Room 41
Nadat zijn vrouw hem verliet woonde Cauthen twee jaar in kamer 41 van het Belmont Hotel in Dallas. Om niet ten onder te gaan aan zelfbeklag schreef hij liedjes. Die zingt hij met een in fluweel verpakte stem. Er wordt gestoeid met computers, maar het mengsel van country, gospel en rhythm-and-blues heeft een kloppend hart.

2. The Delines – The Imperial
Tragiek blaast als een koude bries over het kale parkeerterrein van hotel The Imperial. De lieden die de liedjes van The Delines bevolken hebben medelijden met zichzelf. Met reden. Het loopt namelijk nooit goed af. Willy Vlautin schrijft de nummers, maar alles draait om die stem van Amy Boone. Countrysoul vol hartzeer en tegenslag.

3. Andrew Adkins – Who I Am
Adkins is een echte verteller. En hij heeft genoeg zorgen voor songmateriaal. Een dobro begeleidt zijn twijfel op Fragile Heart. Op Praying For Rain is hij verlaten door een vrouw en heeft hij slechts behoefte aan miserabel weer omdat dat past bij zijn gemoedstoestand. Het is misère met een mandoline.

4. Charles Wesley Godwin – Seneca
Godwin heeft geen enkele behoefte om de zaken mooier voor te stellen dan ze werkelijk zijn in West-Virginia. Het gaat over realistische situaties in de liedjes, de gebruikelijke stereotypen blijven achterwege. Dit is Appalachencountry anno nu, het rockt en het rollt met een fiddle en steelgitaar.

5. Dallas Burrow – Southern Wind
Op Strawberry Jam haalt Burrow herinneringen op aan de dagen die hij doorbracht bij zijn grootouders in Colorado. Een leven dicht bij de natuur in een zelf gecreëerd eldorado. Een kaal liedje met niet meer dan twee gitaren en zang waarop de jonge Texaan nauwelijks onderdoet voor Guy Clark.

6. Bonnie Bishop – The Walk
Bishop keerde Nashville de rug toe omdat de zakelijke benadering van een muzikale loopbaan haar steeds meer ging tegen ging staan. De Texaanse zingt over twijfel. Ze wou I Don’t Like To Be Alone eigenlijk niet opnemen, omdat het te persoonlijk was. Producer/drummer Steve Jordan overtuigde haar met een geweldige groove.

7. Ryan Bingham – American Love Song
Zwalkend levert Ryan Bingham een album af dat je zomaar naast Exile On Main Street van de Rolling Stones kunt zetten. Bluesy rock-’n-roll en funky country. Zangeressen met soul. Met tequila en marihuana verdooft de Texaan zich om het leven onder een president die schijt heeft aan zijn land en de bewoners aan te kunnen.

8. Kelsey Waldon – White Noise/White Lines
Kelsey Waldon komt uit Kentucky en is zo country als een krakende keukendeur in een houten huisje op een heuvel. Ze woont tegenwoordig in Nashville, maar heeft Kentucky in haar DNA, zo laat ze weten op het fraaie Kentucky, 1988. Ze trekt zigzaggend door de Appalachen en zingt over armoe en eenzaamheid.

9. The Three Timers – Sounds Of San Antone
The Three Timers is de band die Garrett T. Capps bij zich had tijdens zijn eerste tournee door Nederland. Waarom hij dit album een beetje uit de publiciteit heeft gehouden is een groot raadsel. Blijkbaar moest alle aandacht gaan naar All Right, All Night. Maar Sounds Of San Antone is nog leuker. Want: rauwer, ongecompliceerder.

10. Garrett T. Capps – All Right, All NIght
Wederom gevalletje spacecountry met NASA Country als begeleidingsband. Al te ver schieten Capps en zijn ruimtevaarders niet de ruimte in; het blijft alternatieve country. Met vuurpijleffecten uit de modulaire synthesizer van Justin Boyd. Capps sloot TakeRoot af met geweldige show, nadat hij een jaar eerder mocht openen.

11. D.H. Scott – My Body Longed For The Summer
Singer-songwriter Scott heeft de gave om van triestheid iets te maken om te koesteren. Hij heeft goed naar Townes geluisterd, dat hoor je in bijna elk liedje. Daarom afserveren als weinig origineel? Geenszins. Hij haalt mystieke sferen uit de ruimte en weet altijd de lichte toets te raken.

12. Terry Klein – Tex
Klein praatzingt op dezelfde manier als Sam Baker en zijn liedjes zijn al net zo beeldend. De voormalige advocaat volgde een workshop songschrijven bij Mary Gauthier, die sindsdien een fan is. De prachtige, verhalende liedjes werden geproduceerd door Walt Wilkins. Bart de Win en Arianne Knegt zorgen voor een Nederlands tintje.

13. Chris Knight – Almost Daylight
Groningers kunnen knauwen als de besten, maar ze leggen het af tegen Chris Knight uit Kentucky. Man, man, man, wat klinkt dat rauw. Zijn mond gaat nauwelijks open, toch is zijn zang enorm krachtig. Liedjes over boeren en andere desperate types. Fijne zinnetjes als ‘I’m a gypsy on my way home’ en de knarsende gitaar van Dan Baird.

14. Jerry Leger – Time Out For Tomorrow
Zo’n albumtitel als Time Out For Tomorrow is prachtig, want wat zit daar veel in. Even pas op de plaats in deze moderne tijd. Leger pikte het van een oud boekje met sciencefiction. Maar het zijn niet alleen de knap geschreven liedjes die het doen. Het is ook de band van de Canadees die het verschil maakt met doorsnee.

15. Joost Dijkema – Time Thief
Er stond een geweldige zwart-witfoto in Dagblad van het Noorden bij een interview met de Drentse Groninger Dijkema. Hij zit op een stenen trap, de gitaar leunt er tegenaan. Genomen tijdens zijn zoektocht naar de ziel van het verloren Amerika. Deze plaat was toen al opgenomen, maar daarop doet hij in feite hetzelfde.