Of het een fantastisch muziekjaar was? Misschien. Of toch een matig jaar? Kan ook. Kortom, eenieder heeft zo z’n mening over 2019, en dat is prima. Je kunt ook zeggen: 2019 heeft voldoende gebracht om van te genieten. Voor mij zeker. Wat dan zoal? Nou:

1. 1. Dallas Burrow – Southern Wind
   Dit album nog niet zolang in mijn bezit. Dus veel draaibeurten? Niet echt. En toch gekozen als de nummer een. Waarom? Deze Texaan heeft simpelweg een ijzersterk debuut de wereld ingeslingerd. Niks meer, niks minder. Volgend jaar op de Nederlandse podia graag!

2. 2. Tyler Childers – Country Squire
   Het 3^e album van deze uit Lawrence County, Kentucky afkomstige klasbak; en: Country Squire bevalt erg goed. Minstens zo goed als Burrow, maar Childers dan toch een treetje lager. Kan morgen zomaar anders zijn. Live is Tyler (solo of met band of…) ook niet mis. Op 29 januari weer te bewonderen; in Amsterdam: Paradiso-Noord.

3. 3. Will Johnson – Wire Mountain
   Vorig jaar op nummer 2: Will Johnson. Toen samen met Justin Peter Kinkel-Schuster als Marie/Lepanto; album: Tenkiller. Nu solo op plek 3. Niks mis mee. Niet met de positie, maar al helemaal niet met de muziek van Johnson. Dat bewees hij ooit ook al met o.a. Centro-matic en South San Gabriel. Wire Mountain: fijne plaat.

4. 4. The Teskey Brothers – Run Home Slow
   Met hun debuut op 1, vorig jaar (en ja, Half Mile Harvest dateerde eigenlijk al van voor 2018). Opvolger Run Home Slow is minstens zo sterk. Toch slechts op plek 4. Dat heeft enerzijds met de concurrentie te maken, doch anderzijds tevens met hun live-optredens. Let wel: die zijn hartstikke goed, maar toch ontbreek er af en toe iets. Iets wat zich overigens lastig laat omschrijven. Wellicht is het live net ff te netjes.

5. 5. Chris Knight – Almost Daylight
   Net als Dallas Burrow kwam dit album van Chris Knight eigenlijk net te laat door de brievenbus. Toch ook voor Knight een notering in de Top 15, en dat is niet alleen vanwege het feit dat deze man uit Slaughter, Kentucky nooit teleurstelt. Het is gewoon omdat ook dit album (zijn 1^e in 7 jaar tijd) de toets der kritiek makkelijk doorstaat.

6. 6. 6. Bill Callahan – Shepherd In A Sheepskin Vest
      Alweer een pareltje van Bill Callahan (v/h Smog). Je moet er van houden (dat criterium gaat uiteraard voor alles op…), maar Callahan weet mij immer te raken. Ook met Shepherd In A Sheepskin Vest, dus.

6. 6. 7. 7. The Delines – The Imperial
         De lang verwachte opvolger van Colfax. En wederom erg goed: The Imperial van The Delines. Voor de live- optredens van dit collectief rond Willy Vlautin en Amy Boone geldt min of meer hetzelfde als voor The Teskey Brothers:  meer dan goed, maar ook soms net niet spannend genoeg. Dat weegt door in de beoordeling van het album. Plaats 7 is dan ook hun deel.

6. 6. 8. 8. 8. VanWyck – Molten Rock
            Molten Rock van VanWyck is een meer dan waardige opvolger van Christien Oele/VanWyck’s debuut An Average Woman (2018).  Dat bewees VanWyck ook tijdens de album- presentatie in de Vondelkerk, eerder dit jaar.

       

      8. 9. 9. 9. Son Volt – Union
               Eigenlijk Son Volt uit het oog verloren. Daar bracht hun optreden tijdens Take Root echter verandering in. Slechts deels gezien toen, doch dat was wel voldoende om Union alsnog aan te schaffen. Geen spijt van! Heerlijk album en ze mogen in 2020 terugkomen!

       

   7. 10. 10. Andrew Adkins – Who I Am
          Van begin 2019: Who I Am van Andrew Adkins. Veel gedraaid…. en dan echt niet tot vervelens toe. En passant ook Adkins’ voorganger gescoord. Ook goed. En omdat live voor mij medebepalend is (kan zijn, want alles zien is immers onmogelijk…) of een album inderdaad hetgeen brengt wat je er van verwacht: zijn optreden (met Clint Lewis) op Take Root was echt geweldig!

11. 11. TK & The Holy Know- Nothings – Arguably OK

Een van de verrassingen van dit jaar: TK (Taylor Kingman) & The Holy Know-Nothings. Arguably OK is een uitstekend album en doet reikhalzend uitkijken naar een vervolg. En naar een oversteek volgend jaar naar Europa…

6. 6. 12. 12. Jared Deck – Bully Pulpit

Het 2^e album van deze uit Oklahoma afkomstige Jared Deck. Man met een bijzonder verhaal: ontslagen door de kerk waar hij werkte. Deze 2^e klinkt over het algemeen iets ‘steviger’ dan zijn debuut uit 2016. En dat is van meerwaarde.

6. 6. 13. 13. Paul Cauthen – Room 41
          Erg moeten wennen aan Paul Cauthen. Vooral aan zijn album My Gospel uit 2016, en in 1^e instantie toch ook wel aan Room 41. Maar als je er echt voor gaat zitten, dan is ook dit 2^e album (een e.p.- tussendoortje, daargelaten) zeer de moeite waard; die e.p. ook trouwens. Live bleek Cauthen ook van niveau!

6. 6. 14. 14. Hiss Golden Messenger – Terms Of Surrender

Het solo optreden van MC Taylor/Hiss Golden Messenger van 16 december jl. gemist. Gelukkig is het ‘plaatwerk’ immer stand-bye. Terms Of Surrender is wellicht niet het beste album van Hiss Golden Messenger, maar Terms Of Surrender is fraai genoeg om op repeat te zetten. En dus ook in deze lijst.

6. 6. 15. 15. Miracle Whips – The Art Of Facts

Op plaats 15 een dissonant… tenminste: zo zou je The Art Of Facts van Miracle Whips kunnen noemen. Waarom? Welnu, niet verkrijgbaar als LP of CD. Hooguit als download. En dat telt alhier eigenlijk niet mee. Deze dissonant is dus eerder de uitzondering op… reden: heerlijke muziek van een nieuw bandje (zijproject?) van Jason Merritt (remember: Whip; Timesbold). Indien dit op cd of lp zou zijn uitgebracht, dan had een hogere positie er op zeker ingezeten. Naar het schijnt volgend jaar een opvolger….dan hopelijk wel als cd of lp verkrijgbaar.

Net niet? Heel veel! Vergeten?: waarschijnlijk heel erg veel! Aparte vermelding(en)? Nou, met Molten Rock van VanWyck gekozen voor een Nederlands product in deze Top 15. In plaats van VanWijck zou echter ook het werk van o.a. The Lasses; Richville; Mercy John; Philip Kroonenberg; Michel Ebben; Point Quiet e.v.a. zeker niet hebben misstaan. Om over het aanbod van buitenaf nog maar te zwijgen. Maar 15 is nu eenmaal 15…