Het gaat alweer over jaarlijstjes. Hoogste tijd om toch nog aandacht te vragen voor het schitterende Young Valley (Dial Back Sound/Sonic Rendezvous), dat al maanden geleden verscheen. Zeker een kandidaat voor een notering. Young Valley komt uit Jackson, Mississippi, en speelt rootsrock met een indierandje. Belangrijker nog is dat de historie van de thuisbasis als een warme stroom door de liedjes vloeit. Hang Me is een heerlijk popliedje dat met die samenzang zo de hitlijsten in had gekund in de jaren 70. Zelfs met die viool. Hope It Kills You is meer dan meer…

Slechts 8 songs in 32 minuten heeft Heather Valley nodig om een verpletterende indruk te maken. Die liedjes staan op Desert Message (eigen beheer) van deze Canadese zangeres. Heather Valley was in haar jeugd een top-langlaufster. Maar toen ze zich realiseerde dat ze net niet goed genoeg was om de Olympische spelen te halen, richtte ze zich op een universitaire studie. Ze werd advocaat en speelde in haar vrije tijd wat gitaar. Soms zette ze zelfs een filmpje op Youtube. Naar aanleiding van een dergelijk filmpje werd ze benaderd door een man uit Florida, die meer…

Het op één na beste nummer van 2019 staat op Thrilled To Be Here (eigen beheer), het derde album van These Wild Plains, een band uit Boston. Ik twijfel alleen of het dan gaat om Voices of om It Is What It Is. Beide zijn van uitzonderlijke lekkerheid. Voices begint met een prachtig rinkelende gitaar en zang, waarna een gruizige gitaar invalt, wat voorzichtige drums, maar pas na een minuut trappen de mannen echt af. Dan valt het nummer in de plooi en rocken we met nog een fijne gitaarsolo naar het eind, dat na 4.23 minuut bereikt wordt. De toon is daarmee meer…

Passend bij het ontwerp van de cover van That’s Where It’s At (Borealis Records) opent Michael Jerome Browne met een stukje instrumentale jazz. Niet schrikken, jazzy countryblues is een adequatere omschrijving. De Canadese zanger/gitarist speelt op diverse gitaren (waaronder een twaalfsnarige), mondharmonica en een fretless gourd banjo. Na de funky soul van Skeletons (Stevie Wonder) volgen wederom twee stukken countryblues. Op Pharaoh is Harrison Kennedy gastvocalist, een rol die op Everybody Ought To Treat A Stranger Right wordt vervuld door meer…

In oktober bracht de Texaanse country-artiest Cody Jinks twee albums uit. Eerst After The Fire en een week later The Wanting, beide op zijn eigen label. Dat is voor degenen die net als wij enthousiast waren over het vorig jaar uitgekomen Lifers goed nieuws natuurlijk. Wel blijft onduidelijk waarom Jinks de in totaal 22 nummers van deze platen niet als dubbelalbum heeft uitgebracht. Artistiek of qua sfeer zit er namelijk weinig verschil tussen beide albums. En voor alletwee gebruikte Jinks dezelfde band, The Tonedeaf Hippies. Het gevaar van deze werkwijze is dat Jinks meer…

Zuidelijke soul is het startpunt voor de Canadese formatie Bywater Call. De band werd in 2017 opgericht door zangeres Meghan Parnell en gitarist Dave Barnes. Bruce McCarthy (drums), Mike Meusel (bas) en Alan Zemaitis (toetsen) voegden zich al snel bij het duo, een jaar later gevolgd door Stephen Dyte op trompet en Julian Nalli op saxofoons. Die twee maken wel het verschil. Want Parnell kan lekker leunen tegen die ademstoten van de blazers. Zodat Bywater Call (Gypsy Soul Records) werkelijk soul heeft. Bring Me Down smacht Parnell en ze doet dat meer…

De titel van het vorige album Bass, Drums, Guitars And Organs geeft goed weer waar het hier om draait. Pure popmuziek.Liedjes met een twist en een turn, precies zoals het onderwerp van She Moves Like A Mystery beweegt. Frank Migliorelli & The Dirt Nappers voegen naast de basisbezetting zoals die op het vorige album werd voorgesteld op The Things You Left Behind (Rave On) ook steelgitaar, accordeon, banjo en nog het een en ander toe. Op het titelnummer valt te denken aan Graham Parker zonder de boosheid. Die emotie is niet nodig voor meer…

Over Psychedelic Country Soul (Cherry Red Records) van The Long Ryders ging het natuurlijk ook al in het interview met Sid Griffin, voorafgaande aan TakeRoot. Dat Griffin zich wat miskend voelde, verbaasde me toch wel wat. Voor mij persoonlijk waren The Long Ryders heel belangrijk in de jaren 80, omdat ze countryrock nieuw leven inbliezen. De constatering van Griffin dat ze een voortrekkersrol hebben vervuld voor de americana klopt. Alleen had ik niet gedacht dat hij er zo mee zou zitten. Immers, als fan van Gene Clark wist hij toch ook wel meer…