Op donderdagavond 13 februari traden Kelsey Waldon en Ian Noe op in de tuinzaal van het Tolhuis (ook wel Paradiso Noord genoemd) in Amsterdam. Naarmate de avond vorderde werd steeds duidelijker dat de geest van John Prine aanwezig was. Allereerst natuurlijk omdat de in een vaal spijkerpak gestoken Kelsey Waldon haar albums tegenwoordig uitbrengt op het Oh Boy-label van Prine, een feit dat in bijna elke albumrecensie naar voren komt. Waldon noemde het bij de aankondiging dat ze een John Prine-nummer ging doen (Paradise) zelf ook nog maar eens ‘n keer. En passant vermeldde ze dat het optreden
van Prine volgende week in Paradiso, waarbij ze het voorprogramma zou doen, helaas niet door zou gaan. Het feit echter dat ze haar muziek tegenwoordig op Oh Boy uitbrengt wil niet direct zeggen dat ze het muzikale achtste wereldwonder is. Haar (akoestische) gitaarspel is beperkt, haar zang redelijk goed en haar liedjes zijn zeker okay. Een solo-optreden van 35 minuten is dan precies lang genoeg. Hoogtepunt: het schitterende High On Heels van het uit 2014 stammende The Goldmine.
Voor Ian Noe was het zijn tweede optreden in Amsterdam. Vorig jaar stond hij in Paradiso op het Sugar Mountains Presents-festivalletje nummers van het toen nog verse Between The Country te spelen. Sindsdien is het geen nieuw plaatwerk verschenen, maar dat leek het in grote getale aanwezige publiek weinig te deren. De frisgeknipte Noe stond dan ook behoorlijk zijn best te doen. Het mooie is dat hij gezegend is met een prachtige, karakteristieke, stem. En anders dan bij Waldon, dient zijn akoestische gitaar niet slechts ter ondersteuning, maar neemt zijn gitaarspel een belangrijk deel in van de liedjes die hij speelt. Heldere klanken, kloeke stem, mooie liedjes, het leek warempel wel een jonge John Prine die daar stond. En dat hij wat ziekjes was en de hele dag niets gezegd had om zijn stem te sparen, daar was niets van te merken. Behalve liedjes van Between The Country, zoals het op een nicht -die zo kacheldronken was dat de koffie van haar vader voor de 
jus aanzag- gebaseerde Irene (Ravin’ Bomb), speelde Noe ook een aantal andere nummers. Zoals het prachtige, 12 coupletten tellende, The Last Stampede en P.O.W. Blues en The Promised Land. In het op een na laatste nummer kwam ineens een stukje Heartache (It’s a heartache, nothing but a fools game etc) van Bonnie Tyler te voorschijn. De uit Kentucky komende Noe bewaarde evenwel het mooiste voor het laatst: Letter To Madeline. Daarna nam hij het applaus in ontvangst en maakte dat hij wegkwam. Geen toegift, dit was klaarblijkelijk het maximale, dat zijn stem hem toestond. Hier moesten we het mee doen.
Foto’s: Peter Hageman
28/03/2022 Permalink
Van Ian Noe is zeer recent River Fools & Mountain Saints verschenen.
Voor mij persoonlijk 1 van de beste CD’s die dit 1e kwartaal 2022 uitkwam (4 sterren).