Max Lockwood Porter kreeg zoveel positieve respons via internet uit ons land dat hij een tour door Nederland organiseerde. En nu heeft hij “a hell of a time” zoals hij zegt.
Vanavond is hij neergestreken in Bergen op het podium van café Taverne. De regen en de wind op deze donderdagavond maken dat het in het gezellige café erg rustig is, maar daar trekt Lockwood Porter zich weinig van aan. Hij speelt met veel enthousiasme en vertelt gepassioneerd over de nummers die hij speelt. Zoals over Chris Bell, het nummer over een van de beste, aldus Lockwood Porter, songschrijvers die met zijn band Big Star geen commercieel succes kende, maar wel een grote invloed had op vele muzikanten.
Lockwood Porter groeide op in Oklahoma in the middle of nowhere en dat was ook de inspiratie voor Judah’s gone, titelnummer van zijn eerste album. Hij pakt zijn mondharmonica erbij en blaast krachtig. Lockwood Porter vindt het spijtig dat hij zijn band niet kon meenemen. Maar met alleen een gitaar, mondharmonica en zijn stem blijven zijn sterke songs fier overeind. Al klinkt zijn stem 
bij de hoge noten wat onvast en schor. Het einde van zijn eerste set doet hij de enige cover van de avond, Neil Young’s After The Goldrush. Want mocht het publiek zich naar de platenzaak willen begeven om op zoek te gaan naar al de folkalbums waar al dit moois op staat dan is dat niet nodig. Lockwood Porter speelt namelijk originals en al zijn albums zijn vanavond te koop.
Na de pauze, waarin hij nog wat tips opdoet voor bezienswaardigheden en restaurants bij zijn volgende stops, start Lockwood Porter met Bright Stuff. Het geluid in het café is prima al zit er op zijn stem iets teveel echo. En als de aandacht van het publiek even inzakt krijgt hij ze al snel weer bij de les. Terecht, want hij kan kiezen uit de 48 nummers van zijn vier albums en die bieden genoeg moois. Zoals Secrets en Reach The Top, die laatste is een krachtige protestsong in de beste traditie van de door Lockwood Porter bewonderde Bob Dylan en Woody Guthrie. Afsluiter The Dream Is Dead is ondanks de titel een song van hoop, aldus Lockwood Porter en is een fraai en krachtig einde van fijn optreden.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie