Het is funky. Het is jazzy. Het is bluesy. Maar het is geen country. Wel pop. En soul. Sid Whelan zou wel willen zingen als Nina Simone, maar dat zit er natuurlijk niet in. De artiest uit New York pakte na een lange pauze zijn gitaar weer op in 2013. Waitin’ For Payday (Presidio Records) is zijn derde album sindsdien. In 2015 bespraken we The Story Of Ike Dupree, toen hij Whelan als bandnaam hanteerde. Ook nu heeft Sid nog een stel begeleiders om zich heen op deze schijf met acht eigen nummers die net iets meer dan een half uur beslaan. Op Midnight In The Country krult zijn gitaar langs soul. Rootsy is het wel, hier zou je de naam van Lonnie Mack kunnen laten vallen als invloed. Met zoveel percussie als Legba Ain’t No Devil valt al snel de naam van Santana. Whelan heeft verder een heel contingent aan blazers uitgenodigd. De combinatie met de gyil, een soort houten xylofoon uit Ghana, maakt van The Promise een spannende combinatie van jazz en blues, die door het gebruik van dat uitheemse instrument raakvlakken vertoont met het bijzondere oeuvre van Yma Sumac. Maar dan zonder die buitenaardse stem natuurlijk. Want Whelan is geen Sumac, net zoals hij ook geen Simone is.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie