Wanneer het precies was weet ik niet meer, maar het moet toch al zeker een jaar of 15 geleden zijn dat ik bij toeval ontdekte dat er bij In The Woods in, toen nog Hollandse Rading, optredens georganiseerd werden van mijn nieuwe helden. Amerikaanse singer-songwriters die in de stijl en geest van Guy Clark en Townes van Zandt muziek maakten. En dat vlak bij huis. Vanaf toen werd ik een geregeld bezoeker van ja, wat was het eigenlijk, een zaaltje bij een jeugdinstelling, gelegen diep in de bossen. Daar zag ik toen vlak na elkaar Eric Taylor en David Olney optreden. Olney overleed eerder dit jaar, op 18 januari, en Eric Taylor blijkt eergisteren na een lang ziekbed, op 70 jarige leeftijd, heen te zijn gegaan. Taylor bracht 25 jaar geleden een prachtig, ongetiteld werk uit dat ik in die tijd echt eindeloos vaak heb gedraaid. Dean Moriarity en vooral Prison Movie, wat een songs. Met het overlijden van Eric Taylor is, wederom, een groot songschrijver verloren gegaan.
11/03/2020 Permalink
Helemaal mee eens…. Taylor’s zelfgetitelde Watermelon-album bleef zelden langer dan een paar weken ongedraaid en zit ook nu in de speler. Op 18 november 1995 zag ik in het Patronaat vier singer-songwriters zij aan zij hun ding doen. Een memorabel mooie avond. David Olney was één van de vier. Eric Taylor ook. Laten we hopen dat de twee anderen die hun opwachting maakten, Iain Matthews en Vince Bell, nog even gezond en wel onder ons blijven.
13/03/2020 Permalink
Helemaal mee eens, dit gaat wel erg snel. De laatste keer dat wij hem in Nederland zagen was enige jaren geleden in Bergen op Zoom ook toen een van de beste concerten van dat jaar, RIP Eric
14/03/2020 Permalink
RiP Eric. Bedankt voor je mooie albums.
27/03/2020 Permalink
Geweldig eerste album maar de volgende zijn ook heel erg goed
30/03/2020 Permalink
Bedankt Hugo voor dit mooie in memoriam. Ik was zo onder de indruk van dit nummer, dat ik die bewuste cd van Eric Taylor direct aangeschaft heb.
21/06/2020 Permalink
Eric was vaste gast in Muziekcafé De Amer. Door de jaren heen bouwden we een vriendschap. Voor zijn tribute to Harry ‘Cuby’ Muskee in het Drents Museum, vroeg hij mijn Gibson J45 mocht gebruiken. Hij was toen al slecht ter been, leunde zwaar op een wandelstok. Langzamerhand zag je zijn fysieke en psychische gesteldheid achteruit gaan. Maar goed: Townes zong al: Where I lead me I will travel…