Vernieuwend hoeft het niet te zijn voor Lee Gallagher And The Hallelujah. Ze volgen met hun sound voorbeelden als Byrds, Burritos en Buffalo Springfield. Maar niet te precies gelukkig. Dan ontstaat er immers geen flow. En die is er wel degelijk op L.A. Yesterday (eigen beheer). Vanaf het moment dat ze vertrekken op Highway 10 totdat ze aan het einde van het album aankomen op Rollin’ Out. Gallagher is zo’n zanger die bijna geen stem meer heeft. Alsof hij zich al eens flink heeft overschreeuwd. Dat lijkt me niet echt het geval, zo’n stem heeft de Amerikaan gewoon. Ergens tussen Neal Casal, Chris Robinson en Feargal Sharkey. Dat laatste vooral door de fijne trilling. Kosmische americana met soul smeert hij over de California Divide en langs de County Line. Gallagher verliet San Francisco en nam afscheid van enkele bandleden nadat Jason Soda (Gospelbeach) hem had uitgenodigd naar Los Angeles te komen. De hele plaat klilnkt als een rit tussen die twee steden met vele overnachtingen in Joshua Tree. Ja, dat hebben we al vaker gehoord. Daarom surfen we ook langs deze website. We zijn daar namelijk graag. Ouderwetse rock voor echte liefhebbers die wel degelijk met de tijd meegaan. Mensen die ook Black Crowes en Beachwood Sparks in de kast hebben staan.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie