Elf nummers in evenzovele smaken biedt Italian Ice (Single Lock/Bertus) van Nicole Atkins. Geen wonder, de singer-songwriter werkte samen met een keur aan artiesten en bezocht ook nog eens diverse studio’s. Wat te denken van Muscle Shoals, Alabama, als een van die plekken? Daar maakte ze gebruik van de diensten van Spooner Oldham en David Hood. Andere gasten zijn leden van Bad Seeds en Dap-Kings alsook Seth Avett, John Paul White en Erin Rae. Zo stel je dus een smakenpalet samen. Op het heerlijke openingsnummer AM Gold valt soul uit Muscle Shoals als een weldadige regen over de luisteraar. Mind Eraser is met funky drums en een dito gitaartje qua zang meer pop dan soul. Domino is zwoele disco à la Donna Summer, maar op Forever kiest ze dan toch voor een stijl die meer singer-songwriter is. Captain heeft een soepel langsglijdende melodie en Never Going Home Again biedt countrysoul die niet al te ver verwijderd is van hetgeen Bobbie Gentry liet horen. St. Dymphna trekt je de jaren 60 in met een golvende beweging die af en toe doet denken aan Time Is On My Side. Op Far From Home doet een gitaar van pompompompom. Zo’n slaggitaar met strijkers erachter; het is soul, maar zou ook niet misstaan op een soundtrack van James Bond. Goldfinger hoorde ik mezelf hummen. Dan is het niet zo’n grote stap naar een donderende popsong uit het boekje van Scott Walker of Glen Campbell. Strijkers en grote emoties. In The Splinters sluit af met soul met gitaren. Dat alles bijeen gehouden door de stem van Nicole Atkins. Smaakt goed.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie