Alsof hij met de longen vol stof net omhoog is gekomen uit de mijnen, zingt Steve Earle Heaven Ain’t Going Nowhere. Hij doet dat a capella met zijn begeleiders op Ghosts Of West Virginia (New West Records/PIAS). Dat is een conceptplaat over de mijnramp in 2010 in de Upper Big Branch Mine in West Virginia. Daarover had Lee Penn Sky het ook al eens op het eveneens uitstekende 29 Left Down, ook absoluut een aanrader voor fans van Earle. Die 29 slachtoffers noemt de in New York wonende Texaan allemaal bij naam op It’s About Blood, dat dreunend uit de luidsprekers komt. Aan de basis van dit album ligt de uitnodiging om liedjes te schrijven bij de theatervoorstelling Coal Country over de mijnramp. Earle zingt daarin 7 van de 10 liedjes van dit album plus The Mountain. Net als op dat album is hier nogal wat bluegrass te horen. Zoals het met klaterende banjo gebrachte Union, God And Country. Die banjo graaft als een klauwhamer door de mijnschachten op Devil Put The Coal In The Ground. De schorre stem van Earle is uiteraard uitermate geschikt voor een liedje met de titel Black Lung. Zo’n album over mijnwerkers lijkt een logische keuze, omdat de songschrijver Earle daarin ook heel wat maatschappijkritiek kwijt kan. Zo gemakkelijk wat het echter niet. Hij vond het best moeilijk om die mensen te bereiken, omdat ze in het stemhokje een andere keus maken dan hijzelf. Het was nu eens niet preken voor de eigen parochie. Dus koos hij niet de rol van betweter, maar probeerde hij zich in te leven in al die generaties die als vanzelfsprekend de keuze maakten om af te dalen in de donkere ondergrondse gangen. Omdat ze eigenlijk geen andere keuze hadden. De band van Earle (gitaar, banjo, mandoline, zang) bestaat uit Chris Masterson (gitaar, zang), Eleanor Whitmore (fiddle, zang, op If I Could See Your Face Again neemt ze op dat vlak de rol van Earle over), Ricky Ray Jackson (pedal steel, dobro, zang), Jeff Hill (bas, zang) en Brad Pemberton (drums, percussie, zang). Earle produceerde zelf met assistentie van Ray Kennedy. De plaat is trouwens in mono; niet omdat dat past bij de rauwe aard van de liedjes, maar omdat hij sinds enige tijd doof is aan zijn rechteroor.
14/07/2020 Permalink
Een van mijn favoriete platen van dit jaar. Gevarieerd. Mooie balads. Mooie pakkende blues stomp nummers. En kippenvel bij die 29 namen……..geweldig.
16/07/2020 Permalink
Ik koop echt niet muziek per strekkende meter, maar minder dan 30 minuten, kom op. Mijn versterker krijgt niet eens tijd om op te warmen. Sowieso een tendens, albums worden steeds korter lijkt het.