De verrassing over ongebruikelijke wendingen in de composities van Jim White is er wel af. Het buitenbeentje is dan ook al aan zijn Misfit’s Jubilee (Loose Records/Bertus) toe. Gepraat. Gekraak. Een kale banjo. Geklap en de stem van White, die het over een schizofrene versie van een psychedelische visie heeft (My Life’s A Stolen Picture). Wie daarin mee wil gaan komt terecht bij een Monkey In A Silo. Daarin schiet de boel direct alle kanten op. Is dat een Farfisa-orgeltje? Wonders Never Cease heeft een bluespatroontje met banjo en eindigt met jazzgetoeter. Op Sum Of What We’ve Been trekt een steelgitaar langs de ‘speed of sound’. Een mondharmonica blaast ons naar het moeras op Where Would I Be? Smart Ass Reply is een rockertje met soul dat klinkt als een samenwerking tussen E-Street Band en B-52’s. In werkelijkheid kwam Misfit’s Jubilee tot stand in Antwerpen met Geert Hellings (giaar, banjo) en Nicolas Rombouts (bas, toetsen) en zijn vaste drummer Marlon Patton. White zelf speelt van alles en nog wat. En dan zijn er nog politiesirenes en andere straatgeluiden. De reis met een te snelle auto ‘going nowhere on the highway of lost hats’ met een ‘beautiful girl drinking that turpentine again’. Het eindigt natuurlijk met een arrestatie (Highway Of Lost Hats). Een poppy melodie en een ‘jingle jangle in my brain / splish splash like the sound of rain’ op Fighting My Ghosts Again. Een wonderlijke reis door The Divided States Of America tot besluit.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie