Het jaar 2020 was vooral huiselijk. We werkten thuis en gingen er verder ook amper op uit. Concerten om naartoe te gaan waren er niet. Artiesten bleven immers ook thuis. Daar organiseerden ze online gigs. Zodat we zomaar opeens rond konden kijken bij ze in de huiskamer. Met een beetje pech zagen we onze helden op sokken. Echt enthousiast werden we niet van al die miniconcerten waar we zelf niet bij konden zijn.
De toppositie is voor een album dat eveneens de sporen draagt van deze rare tijd. Het kwam tot stand door te knippen en plakken met digitale bestanden die over en weer werden rondgestuurd. Die werkwijze is allesbehalve ideaal, want daarbij ontstaat er geen interactie tussen musici. Toch is Love In The Midst Of Mayhem van Joe Ely mijn plaat van het jaar. Want het album biedt comfort in het desolate decor waarin we met zijn allen zijn beland.

1. Joe Ely – Love In The Midst Of Mayhem
Als een van de eerste artiesten kwam Joe Ely al in april met een album vol reflectie op de chaos van de coronapandemie. De 73-jarige Texaan heeft een enorme reputatie als live-artiest, maar plotsklaps was ook hij aan huis gekluisterd. Eindelijk tijd om aan de slag te gaan met de vele aanzetten tot nooit afgemaakte liedjes die hij op allerlei briefjes vond in zijn archief. Het grote thema van het album: compassie met anderen. De accordeon van Joel Guzman is weer heel bepalend.

2. Zach Aaron – Fill Dirt Wanted
Geld om te studeren was er niet in het gezin waarin Zach Aaron opgroeide. Daarom tekende hij bij de militaire luchtmacht en vloog vier jaar de hele wereld over. Daarna had de Texaan wat baantjes in de oliebusiness en de bouw. Voldoende levenservaring om het ambacht van liedjesschrijver te proberen. Zijn liedjes zijn triest en grappig tegelijk. Zoals het echte leven. De invloed van Woody Guthrie klinkt duidelijk door op dit imponerende album.

3. Dalton Mills – Dalton Mills
Op Outta Tune zingt de singer-songwriter Dalton Mills uit Kentucky over Townes Van Zandt en Guy Clark. Hij doet dat zo overtuigend dat we de vergelijking met deze twee illustere voorgangers wel durven te maken. Mountain Call heeft de somberheid van Townes, Too Many Dreams de melodie en het mededogen van Guy. Geweldige debuutplaat van een echte verhalenverteller. James Steinle bracht hem met ons in contact.

4. The Tender Things – How You Make A Fool
Met Sister Elisabeth, die een kaarsje brandt in een motel langs de snelweg, haalt deze band uit Austin, Texas, de hoogtijdagen van The Byrds en The Flying Burrito Brothers terug. Wat een heerlijke samenzang. Wat een spetterende gitaren. Wat een fijne cadans. Het titelnummer is groovy en het twangt van Texas naar Californië, terwijl Kentucky het startpunt was voor bandleider Jesse Ebaugh.

5. Lucinda Williams – Good Souls Better Angels
Leugenaars en gekken. Zotten en dieven. Clowns en hypocrieten. Die maken de dienst uit in Amerika. Het album is een politiek statement. Williams koos voor een ongepolijste aanpak. Man Without A Soul is een felle aanklacht tegen de man die zich de Amerikaanse president mag noemen: een man zonder genade; een man zonder ziel. Ze eindigt het nummer hoopvol door te voorspellen dat het spoedig gedaan is met die narcist.

6. Aaron Boyd – Until The End
Aaron Boyd was drummer in bands van anderen en had geen intenties om op de voorgrond te treden. Om zijn verleden van verslavingen van zich af te schudden, begon hij liedjes te schrijven. Dat proces van verwerking bracht hem daar dus wel. Zijn muziek is rauw. Hij zingt alsof hij een trage grungeband aanvoert. Het lijkt alsof alle liedjes triestheid brengen, maar zo is het niet. Het titelnummer is ondanks alle verlies toch volhardend in hoop.

7. Terry Allen & The Panhandle Mystery Band – Just Like Moby Dick
Conceptuele kunst en countrymuziek, met die onwaarschijnlijke combinatie heeft de Texaan Terry Allen een oeuvre opgebouwd waar Just Like Moby Dick moeiteloos aan toegevoegd kan worden. In het geval van Allen kun je altcountry ook als artcountry omschrijven. Een artistieke triomf met liedjes over onderwerpen die niet dikwijls behandeld worden door collega’s. Zoals het verhaal over boeienkoning Houdini die na zijn dood niet weet te ontsnappen uit zijn kist.

8. Greg Copeland – The Tango Bar
Bijzonder: op drie van de negen liedjes van The Tango Bar doet Greg Copeland zelf niet eens mee. Zijn muzikale loopbaan loopt op met die van Jackson Browne, maar hij debuteerde pas met een plaat in 1982. Omdat platenmaatschappij Geffen geen interesse meer toonde, gaf hij er de brui aan. In 2008 was er een tweede album en dit jaar dus zijn derde. Een geweldige plaat. Het is een en al sfeer. Te plaatsen naast Bonny Light Horseman, Delines en Richmond Fontaine.

9. Bonny Light Horseman – Bonny Light Horseman
Het collectief Bonny Light Horseman bewerkte oude traditionele folksongs en verspijkerde ze tot moderne composities. Ook de teksten werden hier en daar aangepast om een nieuw dimensie te creëren. Met Anaïs Mitchell, Josh Kaufman en Eric D. Johnson. Het is folk en het is jazz. Een geweldig mooi transparant opgenomen plaat trouwens en dat is een extra pluim voor Josh Kaufman, die de productie voor zijn rekening nam.

10. American Aquarium – Lamentations
Songschrijver BJ Barham laat zijn licht schijnen over de donkere hoeken van de Amerikaanse samenleving. Hij kruipt in de huid van gewone Amerikanen, ook als hij het inhoudelijk niet met ze eens is. Verontwaardigde protestliederen zijn het niet, maar de boodschap is meer dan duidelijk. Lamentations klink opmerkelijk uitgebalanceerd. Netjes is niet het juiste woord, daar heeft Barham een te rauwe strot voor, maar afgewogen is het zeker.

11. Justin Wells – The United State
Liedjes die beginnen bij de geboorte en eindigen bij de dood. De onvermijdelijke loop der dingen; Wells heeft er een positieve boodschap bij. Want hij legt de nadruk op de gevoelens die in elk mensenleven langskomen, zoals vreugde, verdriet, opwinding, pijn, hoop, angst. Zoveel verschillen we dus niet van elkaar. Het heeft de energie van The Band, terwijl de heerlijke slidegitaar op It’ll All Work Out funky is als Little Feat.

12. Eight Rounds Rapid – Love Your Work
Een foto van een geborduurd handwerkje. Folk dus? Niets daarvan. Love Your Work is verbeten pubrock. Je zou het ook gewoon punk kunnen noemen. Maar met de omschrijving hoekige rhythm-and-blues zal het met skinny ties uitgedoste viertal uit het Britse Essex ook kunnen leven. Met gitarist Simon Johnson, de zoon van Wilko Johnson. Naast diens geweldige gitaarwerk is het David Alexander die je de stuipen op het lijf jaagt. Een zanger met een sneer.

13. Black Lips – Sing In A World That’s Falling Apart
Of Black Lips op een volgend album nog steeds met country stoeien, valt te bezien, maar voor nu kan het genre de band uit Georgia in ieder geval omarmen, omdat ze de boel even flink komen opschudden. Ze zwalken als een dronken stel door de bermen van de altcountry. Alsof Doug Sahm op stap is met Deer Tick. De band is al sinds het begin van deze eeuw op zoek naar nieuwe invalshoeken voor hun punky garagerock. Een beetje chaos in de country, dat kan geen kwaad.

14. Jerry Joseph – The Beautiful Madness
Patterson Hood van Drive-By Truckers produceerde The Beautiful Madness. De liedjes van Jerry Joseph gaan veelal over het verval van Amerika, de sores van relaties en nog zo het een en ander, maar hij vervalt daarbij nergens in totale hopeloosheid. Daarvoor hebben zijn liedjes teveel soul. Want Joseph laat in zijn ziel kijken en daar zien we een strijder voor rechtvaardigheid. Met een strot als Graham Parker, Little Steven, Garland Jeffreys.

15. Jaime Wyatt – Neon Cross
Jaime Wyatt was verslaafd aan heroïne, beroofde haar dealer en zat bijna een jaar vast voor dit vergrijp. Dus ja, je gelooft haar wel als ze zingt over een Demon Tied To A Chair In My Brain. Helemaal dankzij die ouderwetse sound met fiddle en steelgitaar. Op Rattlesnake Girl is ze open over haar liefde voor vrouwen. Shooter Jennings produceerde deze topplaat. Het was een van de laatste klussen voor Neal Casal voordat hij zichzelf van het leven beroofde.