Wat een intens jaar was dit. Anderen zullen zeggen een bijzonder jaar of rotjaar. En het was natuurlijk een jaar waarin veel mensen in min of meerdere mate geleden hebben onder de effecten van het coronavirus. Mensen die ziek zijn geworden, banen verloren hebben of erger nog: naasten hebben verloren.
Gelukkig heb ik dat zelf niet meegemaakt. Wel zat ik vanaf 16 maart thuis te werken. In het begin even lastig, maar het wende snel. Vreemd was wel dat in in die eerste maanden weinig americana tot me nam, veel minder dan normaal. Als ik muziek draaide was het veelal powerpop of classic rock. Klaarblijkelijk paste dat voor mij beter bij die tijd. Pas in de tweede helft van het jaar begon ik weer veel americana te draaien. En er kwam genoeg moois uit!

1. Lydia Loveless – Daughter
Over Daughter schreef ik dat het Loveless’ beste werk totnutoe was en een zekere eindlijstenplaat. Toen wist ik nog niet dat ‘t-ie bovenaan zou eindigen. Maar die plaats verdient het album dat ik dit jaar uiteindelijk het meest gedraaid heb. Prachtige melodieën, rake teksten.

2. Waylon Payne – Blue Eyes, the Harlot, the Queer, the Pusher & Me
Payne bezingt zijn bewogen leven met al zijn ups en (vooral) downs in 12 prachtige songs. Een van de grote (country)verrassingen van 2020.

3. Margo Price – That’s How Rumors Get Started
Price laat zich op dit nieuwe, door Sturgill Simpson geproduceerde, album van vele nieuwe kanten bezien en het is telkens mooi. Bloedmooi! Ook de dit jaar uitgebrachte liveplaat Perfectly Imperfect At The Ryman is fijn.

4. Becky Warren – The Sick Season
Drie keer is scheepsrecht. Op derde soloplaat van Waren rijgen de parels zich aan elkaar, waarmee dit album een groot gitaarrockend genoegen wordt.

5. Country Westerns – Country Westerns
Het mooie van dit album zit ‘m in het feit dat de elf nummers eigenlijk allemaal op zichzelf al als single zouden kunnen worden uitgebracht. Er staan geen typische albumtracks op, gewoon allemaal (meebrul)hits.

6. Jennie Lowe – Ghost Tracks
Schitterend album uit het begin van het jaar. Toen ik nog schreef dat ik hoopte dat dit folkrockalbum zou maken dat ze ook weer eens naar de Lage Landen zou afreizen voor een paar optredens. Ach ja, misschien in 2021. Ik hoop het vurig. In maart 2021 krijgt het album een Europese release.

7. Juliet McConkey – Disappearing Girl
Alles is goed aan Disappearing Girl van Juliet McConkey. Teksten, zang, muzikale omlijsting, produktie, lengte van het album, het geheel dus. Veelbelovend debuut.

8. Zach Bryan – Elisabeth
Bryan zingt recht uit zijn hart, zijn twijfels en overtuigingen liggen voor het oprapen. Dit zijn in muziek gegoten emoties, een leven in akoestische liedjes. Perfect in al zijn imperfecties. Ook de recent uitgebrachte EP Quiet, Heavy Dreams is erg mooi.

9. Drive-by Truckers – The Unraveling
De voorganger hiervan was al politiek geladen, maar op deze nieuwe plaat is vrijwel elk nummer een felle aanklacht tegen het Amerika anno nu. Ook in muzikaal opzicht laten de Truckers zich op hun breedst zien. Ook hun tweede album van 2020, The New Ok, was goed.

10. Gillian Welch – Boots No 2: The Lost Songs
De drie delen, met een voorkeur voor deel 1 en deel 3, met niet eerder uitgebrachte songs, vormen tezamen niet te missen folkrockalbum van het duo Gillian Welch.

11. Andrew Bryant – Sentimental Noises
Fijne plaat met tien prima gitaarliedjes van de singer-songwriter uit Mississippi met de pùr.rach.ti.ge stem. Indierock meets americana op hoog niveau.

12. Lucinda Williams – Good Soul Better Angels
Ongepolijste en felle plaat van Williams, met veel zeggingskracht. Kan in dit jaar niet ontbreken in mijn lijst. Uiteindelijk ook veel gedraaid in huize Vogel.

13. The Jayhawks – Xoxo
Grappig is dat op Spotify nummers van dit album vaak oppopten als een willekeurig ander americanaplaat die ik draaide afgelopen was. Zo leerde ik deze nieuwe plaat van de Jayhawks waarderen. Fijn album.

14. Chuck Prophet – The Land That Time Forgot
Voor mij ook De Plaat die we hier op Altcountry.nl “vergaten” te recenseren. Volstrekt onterecht, want dit is wederom een puik album.

15. Chris Stapleton – Starting Over
Stapleton kan het telefoonboek zingen en ik vind het mooi. Zeker geen nieuwe start, maar wel een prima plaat met het onweerstaanbare Cold dat op zich al reden is tot aanschaf van dit album.