De eerste 5000 exemplaren van Highlights Of A Dangerous Life van de Australische band The Johnnys hadden een geponst gat op de plek van het hoofd van de cowboy te paard. In de klaphoes zat een schijf die je rond kon draaien, zodat de hoofden van de vier bandleden een voor een zichtbaar werden. Maar eigenlijk is de hoes waar het hoofd weggelaten is, met dus een zwevende cowboyhoed, net zo fraai.

The Johnnys speelden in de eerste helft van de jaren tachtig in het voorprogramma van Iggy Pop, Dead Kennedys, Violent Femmes en Gun Club tijdens tournees down under. Ze wilden country spelen met de snelheid van punk. Dat lukte ze heel aardig. Ze werden in de pers omschreven als een combinatie van Marty Robbins en The Sex Pistols. Tijdens concerten hielden de bandleden regelmatig hooigevechten met het publiek. Dat liep in Nieuw-Zeeland zo uit de hand dat ze verbannen werden uit Christchurch.

Tsjonge, wat lag die plaat uit 1986 vaak op de draaitafel. Vanaf (There’s Gonna Be A) Showdown vlogen de kogels je om de oren. Hoe maak je van een soulkraker cowpunk? Nou, zo dus. Het nummer van Gamble & Huff, voor het eerst opgenomen door Archie Bell & The Drells in 1968, was trouwens eerder al eens opgeschud door New York Dolls. Highlights Of A Dangerous Life staat van begin tot eind in het teken van de diepe fascinatie die de Australiërs hadden voor het Wilde Westen. Het door Tex Perkins (Beasts Of Bourbon, The Cruel Sea) en frontman Spencer P. Jones geschreven The Day Marty Robbins Died is daar ook een sterk voorbeeld van. 

Identificatie met de artiest is in popmuziek een belangrijk gegeven. Met deze elpee viel van alles op zijn plaats. Al op de kleuterschool wilde ik niets liever dan een cowboy zijn. En The Johnnys, daar hoorde ik met mijn naam natuurlijk gewoon bij! Bovendien ben ik geboren in Australië. Mooier kon dus niet. Highlights Of A Dangerous Life, dat was in mijn geval toch vooral een kwestie van verbeelding. De magie van de fantasie. Sinds de kleuterschool is er in dat opzicht nauwelijks iets veranderd.

Met Color Me Lucky zijn we terug in vertrouwde contreien als het om altcountry gaat. Jonathan Terrell komt gewoon uit Texas. Ook hier is op de hoes het gezicht van de cowboy verdwenen. De kleurstelling en de planeet die bijna over het berglandschap schuift; hier is duidelijk sprake van een kosmische voorstelling. Cosmic American Music derhalve, zoals Gram Parsons zijn muziek het liefst noemde. Ook op zijn nieuwe in 2020 verschenen plaat Westward staat Terrell onder een sterrenhemel. De artiest kwam ter wereld in een diep in de wouden verstopte trailer in het oosten van Texas. In zijn jonge jaren speelde hij in de band van de kerk en werkte hij met paarden. 

Een cowboy te paard en verder niets dan de maan staat er op de cover van de titelloze dubbel-cd David Serby And The Latest Scam. Het lijkt me een oude foto, maar helemaal zeker ben ik niet. Serby heeft namelijk zelf ook een flinke borstel onder zijn neus. Op Facebook omschrijft de uit Los Angeles afkomstige Serby zijn nummers als ‘rancho rockers, sunset shuffles, honk tonkin’ trains, Cali-Mex two beats and barroom ballads’. Op deze twintig liedjes zoekt hij het vooral in rock-’n-roll.

The Train Wrecks komen uit Georgia. Saddle Up begint in volle galop met Tennessee Mare en ook de rest van het album is vol westernthematiek. Op de binnenkant van het klaphoesje staat een steigerend paard en op de achterkant een galg met strop. Hang Me High heet een van de liedjes. Met drie songschrijvers en vier zangers weet de band het gezadelde paard alle kanten op te sturen. Van honky tonk tot alternatieve rock in het spoor van Buffalo Tom.

The Johnnys – Highlights Of A Dangerous Life (1986)
David Serby And The Last Scam – David Serby And The Last Scam (2013)
The Train Wrecks – Saddle Up (2011)
Jonathan Terrell – Color Me Lucky (2016)