Rond de kerstdagen van 2018 verbleef Marlon Williams uit Nieuw-Zeeland drie weken in Canada bij Kacy & Clayton. In die tijd schreven Kacy en Marlon de elf nummers voor Plastic Bouquet (New West Records/PIAS). De opmerkelijke samenwerking levert niet echt grote verrassingen op. De countryfolk van het Canadese duo combineert tamelijk makkelijk met het melodrama van Williams. In de nummers waarin de Nieuw-Zeelander het voortouw neemt, duiken ze zonder omwegen in de achtertuin van Roy Orbison. De stijl van Kacy & Clayton wordt al sinds het begin gekenmerkt door folk in de zang van Kacy en country in het gitaarspel van Clayton. Dat is spannend genoeg, dus is het de vraag wat de meerwaarde van deze samenwerking is. De stemmen van Kacy en Marlon combineren heel aardig, maar om nou te zeggen dat het nieuwe inzichten oplevert, nee. De uitkomst is niet meer dan de som der delen. Leuk dat Williams bijdraagt, maar ook niet meer dan dat. Er zijn nog twee kanttekeningen te maken: met elf liedjes in 29 minuten is het album wel wat kort; de meer doordeweekse zang van Clayton was altijd een aardig rustpunt op hun platen, maar hier beperkt hij zich tot zijn bijdragen als instrumentalist (op akoestische en elektrische gitaren, steelgitaar, piano en orgel). De korte stukjes waarop hij zich uitleeft op elektrische gitaar zijn toch wel de hoogtepunten op dit album.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie