Het nogal ongebruikelijke woord Wandercease (High Moon Records/V2/Bertus) is de titel van het nieuwe album van Ryan Martin. In woordenboeken vonden we het niet terug, maar we houden het erop dat het hier gaat om het tegenovergestelde van wanderlust. Dus niet de drang om te reizen, maar de wil om te stoppen met dwalen. Het zal ermee te maken hebben dat de Amerikaan vader is geworden. Was op Gimme Some Light onze indruk nog dat deze artiest bepaald geen vrolijke Frans is, op deze nieuwe plaat hebben we te maken met een veranderde gemoedstoestand. Dat wordt al direct duidelijk op opener At Dusk, ultralichte folkpop met een woohoo-koortje. Martin heeft een Coma Kiss te pakken, maar die duurt wel te lang. Het lievige nummer vervliegt nogal. De dertien nummers beslaan ruim een uur muziek waarbij we vooral heel vaak aan Art Garfunkel moeten denken. Op Shame zingt hij met een kopstem, die toch wat wollig is. Klanken voor een coltrui. Martin is deze keer een romantische singer-songwriter uit het softe segment. I Just Wanna Die is een uitzondering, een liedje dat begint met een rockabillygitaar en leuke samenzang. Een beetje als Chris Isaak. En The Vulture is voorts een door bas voortgestuwd nummer dat neigt naar REM. De weeë saxofoon van Blue Rose is echt teveel van het niet zo goede. Toch nog drie sterren, want echt hopeloos wil het ook niet worden.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie