Clifftown (Hudson Records) bestaat niet echt. Het is een fictieve plaats. Maar eigenlijk is het gewoon Southend-on-Sea. Want de liedjes van M G Boulter hadden zich af kunnen spelen in zijn woonplaats. Nou weet ik niet of de amusementshal van de hoes de sfeer van het album helemaal goed weergeeft. Tot op zekere hoogte misschien. Maar het is niet de drukte van het lawaai van de speelautomaten daarbinnen, maar wel de tot stilstand komende tijd van een verblijf aan de kust waarbij je slentert over de boulevard en langs het strand. Boulter heeft geen haast. Op Midnight Movies hobbelt een banjo wat achter de melodie aan. Soft White Belly begint daarna behoorlijk stuwend en dat is best verrassend, maar al snel geeft het nummer zich over aan het onverbiddelijke ritme van de branding. Zo af en toe wordt er wel fijntjes met wat extra golfslag gespeeld, maar wat blijft hangen is de rust die het album uitstraalt. Daarbij zingt Boulter soms als Paul Simon. Regelmatig wordt een weifelende melodie lichtjes omgebogen naar een zekere mate van opluchting. De Engelsman bekijkt het leven op straat. Taxichauffeurs doden de tijd tussen de ritjes met het kijken naar films op het schermpje van mobiele telefoons. De Engelsman ziet de vliegtuigen van en naar Londen voorbijtrekken. Hij denkt erover om het plaatsje te verlaten, maar weet wel beter.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie