Neilson Hubbard leerde ik kennen als producer van het album Blind Spot van Mack Starks (ooit voorman van de door mij zeer bewonderde band Farmer Not So John). Daarna kwam ik zijn naam geregeld tegen als producer. Tot het eerste album van The Orphan Brigade, waarop duidelijk werd dat Hubbard ook een uitvoerend artiest was. Later bleek me pas dat hij ook al soloplaten had uitgebracht. Het deze maand verschenen Digging Up The Scars (eigen beheer) is al zijn vierde album als soloartiest. Goed, en hoe is dat album dan? Het valt me niet (in zijn geheel) mee. Op de productie is niets aan te merken, dat laat zich raden. Maar ik kan niet zoveel met een deel van de songs. Vooral die waarin het tempo laag is, de atmosferische muziek gelardeerd wordt met enkele pianonoten en die gezongen worden met die hese, bijna fluisterstem van Hubbard. Daar zullen ook vast liefhebbers van zijn, maar ik ben het niet. Daartegenover staan ook wel weer tracks die me zeker aanspreken. Zoals Fall Into My Arms. Het tempo ligt wat hoger, mooie tweede stem van Garrison Starr, functioneel gitaarspel, mooie trompetsolo en Hubbard maakt gebruik van het grotere bereik van zijn stem. Ook in Don’t Make Me Beg ligt het tempo hoger en is er sprake van een aangename tweede stem. The End Of The Road is juist het tegengestelde, een uitgekleed, zeer traag nummer. Ook wel weer mooi gedaan. Maar voor het geheel geldt: jammer maar helaas. Een paar nummers van dit album zal ik apart opslaan en daarna gaat de cd naar het archief.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie