Rondrijden met de kap van je cabriolet naar beneden. Liedjes op de radio. Een koortje. FM-rock. Een vloeiende gitaarsolo. Zo begint The Ghost Light (Fluke Records) van Bob Bradshaw. De Ier die al ruim dertig jaar aan de oostkust van Amerika woont neemt ons deze keer mee naar de westkust. Zijn albums zijn eigenlijk altijd de moeite waard. Zijn nummers zijn soms wat soft en jazzy, maar ze trekken voorbij als een plezierige Dream. En dan is zo’n liedje ook zo weer Gone, want toetsen en slidegitaar spreken daar weer een heel andere taal. Blue sluit helemaal aan bij de songtitel. Als hij blueee zingt is het alsof een plaat van Chris Isaak op de draaitafel ligt. Come Back Baby doet het met een paar akkoorden baritongitaar, waarna She’s Gone For Good weer jazzy begint, totdat een gitaar het gevoel van Guitar Man van Bread oproept. Dus is het verrassend dat 21st Century Blues daarna aanvangt met een gitaar die je eerder in hardrock zou verwachten. Daarna duwt de melodie zich voort als een nummer van James McMurtry en ontpopt het zich tot subrock. Sideways heeft een vleugje latin en zou passen op een plaat van Mavericks. Dan volgen nog drie nummers die dat hoge niveau vasthouden.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie