Een erg verrassend lijstje is het niet geworden. Maar dit zijn wel artiesten die iets teweeg wisten te brengen. Zes van deze namen kenden we nog niet in de twintigste eeuw. Van die nieuwe artiesten mochten de nummers 1, 3, 5, 6 en 9 in Nederland op veel bijval rekenen. De muziek van 10 is wellicht te rauw voor velen. Dan de oudjes die ook in het vorige millennium al actief waren: 2 is al vijftig jaar top; 4 maakte haar beste werk de afgelopen tien jaar; 7 is een oude rot die de hele historie van rock-’n-roll meebracht naar deze tijd; 8 kwam het dichtst bij de definitie van het genre altcountry.

Zelf ook nog een lijst insturen? Dat kan, tot en met 15 mei, hier: Favorieten van 2000-2020

1. Sam Baker – Pretty World
Drie briljante cd’s op rij leverde de Texaan Sam Baker af in het eerste decennium van dit millennium. De albums Mercy (2005) en Cotton (2009) zijn eigenlijk net zo goed als Pretty World. Zijn verhalende nummers gaan ten diepste over vergeving. Een man met een blauwe cowboyhoed van suède bevindt zich in een bordeel in Juarez. Op zijn knie zit een dame. Zonder dat iemand het hoort zingt de man een liedje in zichzelf. Hij zingt Waiting Around To Die. Met slechts enkele woorden heeft hij je te pakken. (2007)

2. Joe Ely – Panhandle Rambler
De zwerftochten van Joe Ely voeren hem altijd terug naar zijn geboortestreek. Daar in West Texas komen de liedjes hem aanwaaien. De desolate omgeving moet er worden gevuld met woorden. De verhalen en melodieën komen er als vanzelf, meegevoerd door de wind die altijd uit Mexico blaast. De Mexicaanse invloed zit diep. De zwerver op zoek naar het onbekende blikt terug op zijn jeugd in Amarillo waar het ouderlijk huis op een steenworp afstand van de Rock Island Line en Route 66 stond. (2015)

3. Garrett T. Capps – In The Shadows (Again)
Net als zijn voorbeeld Doug Sahm is Garrett T. Capps behoorlijk far out. Een eerste vereiste voor rock-’n-roll. Haperende drums komen op gang op het titelnummer en de steelgitaar veegt er overheen, terwijl de melodie hortend en stotend op gang komt. Het ruim elf minuten lange Trouble’s Callin’ brengt de als spacecountry omschreven plaat naar een einde. Het heelal is vol sterren, dus eigenlijk waren de vijf sterren die we in petto hadden voor dit album nog aan de karige kant. (2018)

4. Lucinda Williams – Down Where The Spirit Meets The Bone
Tegen de trend van downloaden in een dubbel-cd met liefst 20 nummers, wat neerkomt op ruim 100 minuten muziek. Niet eerder stroomde de inspiratie zo over als tijdens de totstandkoming van deze dubbelaar vol sublieme countrysoul. De grande dame van de americana dompelt zich onder in een warm bad, op temperatuur gebracht door de ritmesectie van Elvis Costello en toetsenist Ian McLagan. Een armada aan gitaristen zorgt voor de spetters. (2014)

5. John Fullbright – From The Ground Up
Net als folklegende Woody Guthrie komt John Fullbright uit Okemah, Oklahoma. Hij manifesteert zich als een veelzijdig singer-songwriter. Op het ene nummer heftig elektrisch gitaarwerk, op het volgende trekken de toetsen lekker aan de melodie. Fat Man heeft een stompend ritme, waarbij de viool van Fats Kaplin het geheel bijna naar de sfeer van klassieke kamermuziek brengt. Een scheurende mondharmonica brengt gepassioneerde rootsrock. Het wachten is op nieuw werk. (2012)

6. Daniel Romano – Come Cry With Me

Er wordt wat afgejammerd op Come Cry With Me. Meestal gaat het om de liefde. Soms is de oorzaak nog tragischer. Een leven op de bodem van de fles, dat is het gevolg. Zo ongeveer in zijn eentje heeft Daniel Romano een album in elkaar gestoken waar geen fan van Gram Parsons omheen kan. En daarna volgde er nog veel meer van deze Canadees, die we een popprofessor gingen noemen. Punkplaten bijvoorbeeld. Of psychedelica. (2013)

7. Ronny Elliott – Poisonville
Alle platen van Ronny Elliott zijn geweldig. Niemand die het weet. In 2002 was hij hier op tournee. Ik was een van de twee betalende bezoekers in een countryclub bij Steenwijk. Het was ronduit fantastisch. Bijna al zijn liedjes gaan over zijn helden, veelal ook losers. Op deze plaat zijn dat Sid & Nancy, Jack Kerouac, Wynonnie Harris, Bo Diddley, Modigliani, Benny Joy en Count Wolfgang von Trips. Op Born In 1947 legt hij uit waarmee het allemaal begon. Na 2012 verscheen geen nieuw werk meer van de man uit Florida. (2001)

8. Richmond Fontaine – Thirteen Cities
Op Thirteen Cities staat altcountry zoals het begin jaren 90 bedacht was. Met schitterende verhalende nummers van Willy Vlautin, laat dat maar aan deze romanschrijver over. Voor deze plaat ging het gezelschap van Portland, Oregon, naar Tucson, Arizona. Paul Brainard vervult een glansrol op pedal steel. En hij pakt er soms ook de trompet bij. Een concert op TakeRoot in Assen in 2005 was ronduit magisch. Toen de band ermee ophield ben Vlautin met The Delines. Anders, maar wel een prima alternatief. (2007)

9. Tyler Childers – Purgatory
Zo country als een slingerende weg door de Appalachen, deze plaat van Tyler Childers. De liedjes van deze gast uit het oosten van Kentucky hebben een broertje dood aan valse sentimenten. Ze gaan over ‘moonshine, pills and powder’ en alle andere zaken om de ongemakken van het leven mee te lijf te gaan. ‘Get me higher than the grocery bill’, is een prachtig zinnetje vol troosteloosheid. Dit is hardcore country waarbij de splinters van de instrumenten spatten. Met het vagevuur op de hielen. (2017)

10. Wil Ridge – Painful
Gejaagd, gevaarlijk, vol gemene hooks. Puur genot: Painful. Een complexe persoonlijkheid volgens zijn platenmaatschappij, deze Wil Ridge uit Californië. Dat bleek, want we hoorden na dit debuut niets meer van hem. Dit is de enige artiest van deze lijst die ik niet live zag. Dat is heel jammer, want volgens de overlevering vormden de honky tonks hem tot een performer met pit. In 2018 heeft hij met Play The Fool overigens toch nog iets gemaakt dat echter alleen als een digitaal bestand te vinden is. (2006)