Een lijstje maken, altijd lastig. De gekozen albums staan uiteraard fysiek in de ‘kast’ (lp’s of cd’s; dus, downloads en Spotify e.d.; geen kans!). Ook een criterium: de betreffende artiest(en)/band minimaal één keer live gezien hebben. Geeft vaak nog meer inzicht in én gewicht aan een album. Althans: voor mij.
De top 10 over de periode 2000 tot 2021 levert voor dit moment de navolgende ‘score’:

1. Justin Townes Earle – The Saint Of Lost Causes
De betreurde zoon van Steve Earle: Justin Townes. Leverde na zijn debuut e.p. (Yuma; 2007) een vrij constante rits aan albums af; constant ook als het om kwaliteit gaat. Zag hem ooit in Den Haag optreden samen met Jubal Lee Young (zoon van Steve Young) als “The Sons Of The Guns”. Zijn laatste The Saint Of Lost Causes is zijn beste, wellicht ook omdat het zijn laatste is… (2019)

2. Dolorean – Violence In The Snowy Fields 
Formatie uit Portland, Oregon rond songsmid Al James. Een aantal jaren geleden was het helaas over, dit na vier prachtige albums. Ook live een genoegen; ook die keer dat Al James in de oude RET- tramremise in Rotterdam solo optrad. Sfeervol, ingetogen en met indringende songs. Ook van Violence In The Snowy Fields, hun 2e worp én het meest aansprekende album. Favoriete songs: The Search en To Destruction.(2004)

3. Richmond Fontaine – Post To Wire 
Nog maar eens een band die niet meer actief is én ook uit Portland, Oregon: Richmond Fontaine, de formatie rond Willy Vlautin. Vele malen live gezien en eigenlijk nooit teleurstellend. Ook Vlautin’s boeken niet, trouwens. Uit hun ruime oeuvre gekozen voor het album Post To Wire. (2003)

4. Gillian Welch – Time (The Revelator)
Take Root 2010. Even naar Dave Rawlings Machine… dat werd echter het hele optreden, want ook Gillian Welch was (samen met leden van Old Crow Medicine Show) van de partij. En het was meer dan goed. Dat gaf direct weer een boost om de albums van met name Welch weer nader te gaan beluisteren. Met Time (The Revelator) als uitschieter. (2001)

5. Jason Isbell – Southeastern
Ex Drive-by Truckers: Jason Isbell. Had al wat ‘platen’ met The 400 Unit uitgebracht alvorens hij met Southeastern iets van wat je een echte doorbraak zou mogen noemen bewerkstelligde; Cover Me Up, Elephant: prachtsongs. Ook na Southeastern is Isbell, al dan niet met The 400 Unit, blijven bevestigen. Live ook verre van mis, zoals ooit samen met vrouwlief Amanda Shires in de Effenaar. (2013)

6. The Delines – The Imperial 
Met ex-Damnation, Tx. zangeres Amy Boone vond Richmond Fontaine’s Willy Vlautin in zijn ogen de stem om zijn songs nog meer inhoud te geven. The Delines zagen in 2012 het levenslicht en met het debuut Colfax (2014, tussendoortje (voor bij de concerten) Scenic Sessions (2015), én hun laatste The Imperial maakten zij inmiddels drie fijne albums. The Imperial net wat beter dan Colfax en daarom in deze lijst. Live ook goed, hoewel dan wel af en toe ietwat vlak. (2019)

7. Patty Griffin – Servant Of Love 
In 2005 voor het eerst gezien. In de bovenzaal van Paradiso, ergens op een warme junidag. Haar plaatwerk stond (uiteraard met reden) al in de kast, maar eigenlijk vanaf 2005 deze dame uit Maine nog meer gaan volgen. Concerten, maar uiteraard ook haar albums. Met Servant Of Love als meest aansprekende. (2015)

8. Hiss Golden Messenger – Lateness Of Dancers
Mike ‘MC’ Taylor ofwel: Hiss Golden Messenger. Opgericht door Taylor en Scott Hirsch uit de restanten van The Court & The Spark. MC Taylor is inmiddels de constante factor. Ook live (Paradiso, Rotown…) immer van niveau. En het ene album wellicht wat beter dan het andere, maar nooit slecht. Zo ook niet persoonlijk favoriet Lateness Of Dancers. (2014)

9. Ryan Adams – Heartbreaker
Bovenzaal Paradiso, mijn geheugen ‘zegt’: ergens in 2000. Adams oogt ‘wat’ warrig, als hij zich aan de zijkant van het podium prepareert (Pernod?). Het optreden was echter zeer goed pruimen, zoals ook het solo-debuut Heartbreaker. (2000)

10. Courtney Marie Andrews – Honest Life
Alweer die bovenzaal van Paradiso; een zondagnamiddag in september: Courtney Marie Andrews (& puike begeleiders). Was er enige schroom om Honest Life aan te schaffen, eerder dat jaar, het optreden gaf in ieder geval een juiste zet. Andrews bevestigde daarna nog keer op keer (en zal dat hopelijk blijven doen). (2016)