Mijn favoriete albums uit 21 jaar? Ik had het mezelf makkelijk kunnen maken en de albums die de laatste 10 jaar in mijn lijstjes op 1 eindigden, kunnen samenvoegen. Maar zo werkt het niet. Het verglijden van de tijd heeft invloed. Dat is ook zo in sommige huwelijken. De partner die in het leuke begin het einde leek, is op het einde niet zo leuk meer (ik ben nog gelukkig getrouwd trouwens, dank voor het vragen). Zo is het mij in elk geval wel vergaan bij al die albums waarmee ik ook getrouwd leek. Misschien wel omdat ik ze allemaal erg vaak gedraaid heb bij het uitkomen. Kapot gedraaid. En dan blijkt dat er bij het samenstellen van mijn lijst hele andere albums uit die twee decennia komen boven drijven. Albums die ik misschien niet zo vaak, maar wel regelmatig nog opzet. En die me in al die jaren nimmer zijn gaan tegenstaan. De uitkomst verraste me zelf ook wel een beetje. Maar wel fijn om ze eens op een rijtje te zetten. De precieze volgorde is niet zo belangrijk, eerlijk gezegd. Het is meer: ‘zo ongeveer’. Maar dat zal wel een herkenbaar gevoel zijn.

1. Grand Theft – Lucky
Alles aan dit album vind ik sympathiek. Een prachtige mix van uptempo en trage songs; vrolijkheid en melancholie, in elkaar gestoken door Michel van Montfort en vormgegeven met behulp van ervaren krachten uit de Vlaamse muziekscene. En met ook een klein beetje dwarsigheid die vaak kenmerkend is voor de Belgische popmuziek, maar niet zoveel dat het in de weg staat aan de toegankelijkheid. Single Mother en It Happens All The Time (die trompetsolo!) zijn meesterwerken in mijn muziekwereld.(2006)

2. Johnny Cash – American III: Solitary Man
Die hele serie American Recordings herstelde mijn vertrouwen in de mensheid. De eerste in de rij misschien nog wel het meest, maar die is uit 1994 en viel dus buiten het tijdvak. Maar deze ook redelijk kale plaat ligt me ook zeer nauw aan het hart. Je kunt me ’s nacht wakker maken voor het titelnummer, One, I See A Darkness (samen met auteur Will Oldham), The Mercy Seat en I’m Leaving Now (met Merle Haggard). (2000)

3. Rosanne Cash – The River And The Thread
Dochter Cash zit pa op de hielen, maar misschien hadden ze ook allebei op nummer 2 mogen eindigen. Sterke songs leveren ijzersterk album op. Met prachtig gitaarwerk van echtgenoot John Leventhal. En zeg nu zelf, een koortje van John Prine, Tony Joe White, Kris Kristofferson, Rodney Crowell en Amy Helm (in When The Master Calls The Roll), wie doet dat Rosanne Cash na? (2007)

4. Drive-by Truckers – The Dirty South
Beste album van de Truckers in de mijns inziens sterkste formatie, dat wil zeggen nog met Jason Isbell en Shonna Tucker. Donker album met klassiekers als…. Ja hou maar op, vrijwel alle nummers van dit album zouden op mijn verzamelalbum van de Truckers terecht komen.
Leuk feitje: je kunt  Lookout Mountain nu ook horen in de rudimentaire versie van Adam’s House Cat, de band waarin Patterson Hood en Mike Cooley voordien zaten. (2004)

5. Tami Neilson – Don’t Be Afraid
Het album waarin de Canadees/Nieuwzeelandse powerhouse in Nederland.. ik bedoel voor mij doorbrak. Nou ja, het was in elk geval wel het album dat haar voor het eerst op de Nederlandse podia bracht. Sensationele optredens trouwens. Maar het album met een mengeling van soul, country en pop is zelf ook sensationeel goed (met kleine bijrol voor Marlon Williams). (2015)

6. Hanif – Blame It On El Niño
Deze uit 2004 of de opvolger Oh Lord Jesus Christ Baby (2006), zoveel maakt het niet uit. Beide albums staan vol ijzersterke, aanstekelijke en melodieuze countryrocksongs. De Zweden gooiden er daarna het bijltje bij neer. Doodzonde, maar ik ben blij met deze twee platen. Blame It On El Niño krijgt uiteindelijk de voorkeur vanwege het zalige Miss Euphoria en Penguins On The Rooftop. (2004)

7. Gillian Welch – Time (The Revelator)
De stortvloed aan oude liedjes die het duo Gillian Welch dit jaar uitbracht herinnerden me er weer aan hoed goed die oude albums waren. Time (The Revelator) vind ik over het geheel het best en beland het vaakst op mijn ‘draaitafel’. Ik verlies me altijd in het bijna een kwartier durende, hypnotische, I Dream A Highway, waarmee het album wordt afgesloten. (2001)

8. Justin Townes Earle – Saint Of Lost Causes
Misschien was het wel het album dat Pa Earle opnam als eerbetoon aan zijn overleden zoon dat me de laatste maanden opnieuw dreef naar het werk van JTE. Het uit 2019 stammende laatste album van de man is het mooiste. Consistent sterke songs en werkelijk prachtig gitaarwerk, vooral ook op steelgitaar, van Paul Niehaus. Live vind/vond ik pa trouwens altijd beter dan zijn zoon, maar dat is iets anders. (2019)

9. Christian Kjellvander – Songs from A Two-room Chapel
Het eerste album van de in Seattle opgegroeide Zweed, uit 2002, maakte een aantal jaren later toen ik ‘m voor het eerst hoorde een verpletterende indruk op me. Kjellvander heeft, net als Jay Farrar en Richard Buckner (hoe zou het trouwens daarmee zijn?) De Zangstem die voor mij bij de alternatieve country hoort. De 10 nummers op dit solo-debuut zijn nog vrij traditioneel maar fantastisch. Het recentere werk van Kjellvander is interessant maar spreekt me minder aan. (2002)

10. Zach Bryan – Deann
Voor mij het grootste talent van de americana. Eerst alleen bij vooral jongeren bekend van Youtubefilmpjes. Met dit Deann uit 2019 vestigde hij gelijk zijn naam. Eigenzinnige marineman, die vooralsnog zijn eigen pad kiest en lofi-platen maakt. Deann staat vol eenvoudige, kale songs, die zich in je geheugen boren. Meer hoeft het niet te zijn. (2019)

Zelf ook nog een lijst insturen? Dat kan, tot en met 15 mei, hier: Favorieten van 2000-2020