We zijn alweer toe aan het derde deel van de favorieten 2000-2020. Lees hieronder waarom  diverse inzenders hun favoriete plaat uit dit tijdperk zo goed vinden. Het wordt zo ook een heerlijke muziekzomer.

Ryan Adams – Love is Hell
Alhoewel een beetje donker album, vind ik de kracht van de composities ontzettend sterk, met name de aaneenschakeling van de eerste helft van het album. Dit album heeft de lichte voorkeur boven ‘Prisoner’ en ‘Cold Roses’.
Koos Reitsma

 

The Low Anthem – Oh My God Charlie Darwin
Uit een OOR-recensie: 27 muziekinstrumenten, 12 nummers, 3 muzikanten, 2e album, 1 prachtplaat. The Low Anthem kent een Jimmy LaFave-dualisme en beweegt zich tussen gotische americana op zijn Bon Ivers en Romaanse rampetampfolk met Tom Waits-intensiteit. De eigengereide doe-het-zelvers uit Rhode Island koesteren de klarinet en schuwen swingende indierock met Dylan-trekjes, Sparklehorse-achtige spielereien, triphop-americana en deviante gospel (met een pseudo-John Prine als voorzanger) niet. Oh My God, wat is dit een verslavend album’ Dat schreef ik in eind 2008. En die laatste zin geldt nog steeds.
René Megens

 

Ruston Kelly – Dying Star
Rauwe en eerlijke teksten op stijlvolle en sierlijke melodieën. Zijn stem grijpt je meteen. Van de ingetogen liedjes met zwevende pedal steel (z’n eigen pa) zoals Jericho, geschreven met Nashville’s finest: Natalie Hemby. Tot alle registers open op Mercury waarbij zijn stem mij volledig omver blaast. De solo live show in 2019 in kleine zaal van Paradiso bevestigde zijn klasse!
Boris van Zalk

 

Smog – A River Ain’t Too Much to Love
Een voettocht naar Santiago, onderwateryoga of een marathonuitzending Rail Away? Luister liever naar de kalme poëzie van Bill Callahan.
Rogier Fonteijne

 

Tom Russell – Hotwalker
Omwille van het ongeëvenaarde parlando, omwille van de geweldige stem, omwille van het métier en de veelzijdigheid, omwille van de originaliteit en authenticiteit, omwille van het bespeelde spectrum: van blue collar Bukowski tot high spiritual Whitman. Van diepe melancholie tot hilarische dronkemansavonturen. Van beatfolk tot honky jazz. Een verbluffende hommage aan long gone America(na). “Play that goddamn thing  again, Andrée! Play it, Play it!! Listen to to this goddamn song you people!  We tried to clear our drunken heads and listen deep… Boy, would we listen!
Diederik

 

Jason Isbell – Southeastern
Het absolute meesterwerk van Isbell. Terwijl al zijn soloplaten méér dan gewoon goed zijn. Hij haalt altijd een goed niveau en zijn platen stellen nooit teleur. Hij is in de americana/country de beste songschrijver én gitarist van zijn generatie.
Harm Bosch

 

Sons of Bill  – Sirens
Prachtige CD. Hun muziek doet de hoogdagen van de countryrock uit de 70-er jaren heropleven… na The Jayhawks. Prachtige concerten beleefd in Venlo!!!
Wim van Bree

 

White Owl Red  – Naked and Falling
Josef McManus gaat schuil achter die naam. Singersongwriter en vocale kameleon. Hij past zijn stem namelijk aan naar het liedje. Soms is het rauw dan weer opgewekt, maar het zijn vooral de melancholieke nummers die van ongekende schoonheid zijn.
Jacques Heiligers

 

Songs: Ohia – Lioness
De beste droefzanger alle tijden.
John Padding

 

Wilco – Yankee Hotel Foxtrot
Experimenteel album van een intussen volwassen geworden band met voor mij als hoogtepunt Ashes Of American Flags
Jaap van Belen

 

Willard Grant Conspiracy – Regard The End
Het onheilspellende geluid van viool en zingende zaag, in combinatie met de omfloerste stem van wijlen Ian Fisher hebben met dit album een monument voor Americana-noir geschapen. De songs sluipen indringend en melancholisch je geest binnen. Cum laude.
Peter Janssens