Altijd gedacht dat Gram Parsons op Luxury Liner zong over zo’n glanzende caravan van aluminium. Niet dus. Hij heeft het over veertig ton staal en zo’n gewicht hang je echt niet aan de trekhaak. Het liedje gaat dus over een vliegtuig. Zo kan een beetje research voor zo’n stukje je hele beeld veranderen. Best jammer, want zo’n aluminium worst op wielen, zoals de caravan wel wordt omschreven, is toch een typisch Amerikaans icoon. Al bijna honderd jaar oud. Had dus best gepast bij een nummer dat tot de canon van de countryrock mag worden gerekend. Parsons bracht het liedje in 1968 op Safe At Home van The International Submarine Band. Na zijn dood in 1973 zou Emmylou Harris het coveren op een album dat ze ook de titel Luxury Liner (1976) gaf. Ze had zich voorgenomen om al die geweldige nummers van hem op haar platen te zetten. Zodat zijn oeuvre niet in de vergetelheid zou raken. Dat is aardig gelukt.

Het Duitse label Glitterhouse gebruikte eind jaren 90 Luxury Liner als titel voor vier verzamel-cd’s met een overzicht van de destijds nog nieuwe stroming altcountry. Met op het vierde deel een foto van een Airstream op het klaphoesje. Een Luxury Liner.

Ry Cooder had al een reputatie als begeleider van Captain Beefheart, Taj Mahal, Randy Newman, Little Feat en Rolling Stones toen hij in 1970 debuteerde met een titelloze plaat. Zijn veelzijdigheid en liefde voor rootsmuziek etaleert hij met een combinatie van folk, blues, country, tex-mex en gospel. Op de hoes leunt hij tegen een Airstream uit 1937. De foto werd genomen door Frank Bez in een droge meerbedding in de Mojave woestijn in de buurt van Victorville, Californië. Dezelfde Bez is ook verantwoordelijk voor de hoesfoto’s van Orange Blossom Special (Johnny Cash), Everybody Knows This Is Nowhere (Neil Young) en het debuut van Little Feat. Hij was ook actief als Hollywood-fotograaf.

De coverfoto van Panhandle Rambler is gewoon genomen door de dochter van Joe Ely. Ergens in de buurt van Marfa, Texas. Die hele plaat speelt zich af in West Texas. Daar waar er niets is dan horizon vindt de rusteloze zwerver inspiratie. Het is zijn favoriete plek om liedjes te schrijven. De onmetelijke ruimte moet er worden gevuld. Met verhalen en melodieën. En die komen er als vanzelf, meegevoerd door de wind die uit Mexico blaast.

Wind. Luchtstroom. Airstream. Accordeon. Opeens krijgt die hoes betekenis. De ronde, aerodynamische vorm van zo’n Amerikaanse caravan hoort in dat landschap van West Texas, waar de wind altijd blaast. Joel Guzman trekt aan zijn accordeon en verdrijft de wolken. De klanken krullen om de rondingen van de Airstream. En de rambler in Ely zoekt verder naar een refrein dat nog nooit gezongen is. Net als Woody Guthrie, Bob Wills en Muddy Waters, die allen figureren in het nummer Here’s To The Weary.

Op een ander album van Ely staat trouwens een fraai zinnetje over een Airstream. ‘She had eyes, bright as a sunlit Airstream / She told no lies, she hardly ever had a bad dream / She was calm … still as a July willow / She was tender … soft as a Kmart pillow’, klinkt het op Sleepless In Love, te vinden op Love And Danger (1992).

Chris Stalcup & The Grange leverden in 2014 een geweldige plaat af met Dixie Electric Company. Doorgaan, voortleven, overleven, bestaan, daar gaat het allemaal over. De rit over Old Hwy 41 sleept zich voort en heeft toch een heldere melodie. Hij is veel te onbekend, deze Stalcup. Te situeren ergens tussen Son Volt en Slobberbone.

Na een door drinkgelagen gekenmerkte loopbaan bij Small Faces en Faces formeerde Ronnie Lane in de eerste helft van de jaren 70 de band Slim Chance. Hij had het wel een beetje gehad met het rock-’n-roll-leventje. Vooral met de zakelijke kant trouwens. Hij trok een tijdlang met gelijkgestemde geesten als een zigeuner rond met een circustent voor concerten. Zijn muziek bevatte steeds meer elementen uit folk en country. Een jaar na One For The Road kreeg Lane de onheilstijding dat hij multiple sclerose had. Hij emigreerde om gezondheidsredenen naar Amerika. In 1997 overleed hij. Jimmy Page, Rod Stewart en Ron Wood betaalden een tijdlang de medische kosten, omdat de rechten van zijn muziek niet goed geregeld waren.

Ry Cooder – Ry Cooder (1970)
Joe Ely – Panhandle Rambler (2015)
Chris Stalcup & The Grange – Dixie Electric Company (2014)
Ronnie Lane’s Slim Chance – One For The Road (1976)