De Zweedse Sofie Livebrant heeft acht gedichten van Emily Brontë op muziek gezet. Oude Britse folk past het best bij dat vaak in wanhoop gedrenkte werk van de Britse schrijfster die leefde van 1818-1848. Weep The Time Away (Rootsy Music/V2) is een uiterst sfeervol werkstuk geworden. Livebrant (zang, gitaar) werkte nauw samen met producer Johan Lindström (gitaar, pedal steel, bas, synthesizer, orgel, piano, zang). Na het als een zucht voorbijtrekkende Mayflowers, valt op Shall Earth No More Inspire Thee vooral het fraaie gitaarspel op. Het voelt aan als oudere folk, maar de combinatie van arrangementen en die de hoogte in schietende folkstem (denk aan een Sandy Denny) brengen een muzikale rijkdom die te eigen is om al te traditioneel te worden genoemd. Een staande bas, een piano en heel veel ruimte in het geluidsbeeld brengen de luisteraar op Awaking Morning Laughs ergens langs woeste hoogten in de natuur. Het voortduwende There Was A Time heeft beslist ook wat jazz in de akkoorden. Nick Drake is dan een logische referentie, maar eerlijk gezegd borrelde nog vaker de naam van Tim Buckley op bij beluistering. She Dried Her Tears begint bijna als nachtclubjazz. Op The Lady To Her Guitar zet een gitaar op het einde scherpe paaltjes neer. Het maakt dit meer dan zomaar folk. De stemmen op The Night Is Darkening (outro The Star) brengen het besef van een bijzondere luisterervaring. Een album dat niet heel vaak in de cd-lader zal verdwijnen, maar wel een werkstuk dat elke keer dat dat wel gebeurt zijn rijkdom zal ontvouwen. Nu en vele jaren later evenzo.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie