Met een baan van negen tot vijf zit rondrijden in een witte limousine er niet in. Daar kun je dan alleen maar over dromen. Maar misschien kun je op een andere manier die dromen toch waarmaken. Nog steeds door van negen tot vijf al je energie in het werk te stoppen. Maar dan met een eigen onderneming. Iets waarin je gelooft. Iets dat je leven betekenis geeft. Iets dat je doet met passie en visie. Precies zoals Dolly Parton je voorspiegelde met haar enorme hit 9 to 5.

Zelf liet Dolly Parton zich in een White Limozeen voorrijden tot op de rode loper die was uitgerold voor de bioscoop waarop in grote letters haar eigen naam prijkte. Op het door Ricky Skaggs geproduceerde album uit 1989 keerde ze terug naar de countrymuziek, nadat het twee jaar eerder verschenen Rainbow op een totale flop was uitgedraaid. Op de lijst van popalbums kwam het niet verder dan plaats 153. En de singles haalden niet eens de top 40. Het duet I Know You By Heart met Smokey Robinson wist zelfs de onderste regionen van de hitlijsten niet te bereiken.

In hetzelfde jaar verscheen ook Trio, het album dat ze maakte met Emmylou Harris en Linda Ronstadt. Heel vaak leveren dit soort samenwerkingen tussen supersterren slappe platen op, maar Trio is een uitzondering op die regel. En bovendien een verkoopsucces. Vier countryhits, de toppositie in de lijst van best verkochte countryalbums en een zesde plaats in de albumlijst van Billboard.

Geen wonder dus dat Parton op White Limozeen weer koos voor country. Liefst honderd weken vertoefde het in de lijst van countryalbums. Een gouden plaat. ‘Struttin’ down the boulevard / The walkway of the stars / With a vision of her name in lights / Reflecting off the cars.’ Natuurlijk gaat het in het nummer over de lange weg naar het succes. Over lange, donkere dagen. En over koude nachten. Maar nu kan ze leven als een filmster. Een vrouw van de wereld die zich laat rijden in een ‘Limozeen, a white limozeen / A big white limozeen.’

Een voorbeeld voor andere countryzangeressen bovendien. Lee Ann Womack wilde haar naam ook wel in neon terugzien. En dat gebeurde met het zeer lovend ontvangen The Way I’m Livin’. Dat wil zeggen: letterlijk. Op de hoesfoto dus. Eigenlijk had ze voor dit album in 2014 verscheen al die status. Haar debuut uit 1997 werd bekroond met platina.

De dochter van een deejay groeide op tussen het vinyl. Haar vader liet haar tijdens uitzendingen regelmatig een plaatje kiezen. Ze schreef zelf wat nummers en zong demo’s in om liedjes van anderen te promoten. Totdat ze zelf de kans kreeg in 1997. De honky tonk van het titelloze debuut werd daarna steeds verder verdrongen door gladde pop met strijkers en ooh’s en aah’s van koortjes. Het door haar man Frank Liddell geproduceerde The Way I’m Livin’ is een comeback in topvorm. Op Sugar Hill en met dat label weet je dat er van gladstrijkerij geen sprake zal zijn.

Over naar Jenny Tolman uit Nashville. In maart van dit jaar getrouwd met haar producer, de twintig jaar oudere Dave Brainard. Married In A Honky Tonk heet haar tweede album. Hoe passend. Maar in werkelijkheid was de luxueuze Split Creek Ranch nabij het Teton-gebergte in Wyoming de plaats van handeling. In een groene Cadillac met gigantische koeienhoorns voor de grille reden ze er door het besneeuwde landschap. 

Brainard werd in 2015 in Nashville samen met een vriend aangevallen en voor dood achtergelaten op straat. Toen Tolman dat hoorde besefte ze dat ze diepe gevoelens voor hem had. En die bleken wederzijds.

What Else Can She Do is het tweede album van Kaitlin Butts uit Oklahoma, nu ook wonend in Nashville. Ze schrijft sterke liedjes over vrouwen die keuzes moeten maken in liefde en loopbaan. Zelf koos ze Cleto Cordero als man, die kennen we van de bands Flatland Cavalry en Panhandlers. En de keuze in loopbaan is die van countryzangeres. Dus staat haar naam in neonletters bovenop een diner. Het maanlicht maakt het nog mooier. De groene limousine is voorzien van een rode gloed.

Dolly Parton – White Limozeen (1989)
Lee Ann Womack – The Way I’m Livin’ (2014)
Jenny Tolman – Married In A Honky Tonk (2022)
Kaitlin Butts – What Else Can She Do (2022)