Nightroamer (Thirty Tigers) is het derde album van Sarah Shook and the Disarmers. En het eerste dat bij haar nieuwe label Thirty Tigers verschijnt. Twee eerdere albums verschenen bij het inmiddels opgeheven Bloodshot Records, te weten Sidelongs (2017) en Years (2018). Naast een nieuw label zijn er ook andere veranderingen. Zo zijn er de nodige personele wisselingen binnen the Disarmers. Alleen vaste kracht en rechterhand gitarist Eric Peterson is gebleven.  Als je dit derde album van Sarah Shook and the Disarmers zou moeten categoriseren zou het label ‘indie rock’ passend meer…

“Ik houd erg van verdrietige liedjes”, zegt de Canadese artiest die door het leven gaat als B. Knox. Dat was al te horen op zijn indrukwekkende debuut, Heartbreak & Landscape, uit 2020. De opvolger heet Far From Folk (eigen beheer) en dat is een mooi gekozen dubbelzinnige naam. De liedjes werden door Knox geschreven in een hut aan de oevers van de Georgian Bay, ver van de bewoonde wereld. Bovendien laat Knox op dit nieuwe album hier en daar wat andere invloeden toe. Het begint al met Messy waarop samples te horen zijn. Mooi nummer waarin ook de pedal steel van meer…

Het is ruim 12 jaar geleden dat ik nog eens iets las over Majors Junction, en wel in een recensie op deze site. Het ging toen over het album Good Vs Evil, maar in die recensie werd toch vooral het vorige album, Confluence, lof toegezwaaid. Daarna werd het heel stil. Niet zo vreemd want het centrale duo in de band, Mark Mulcahy en Heather O’Brien concentreerde zich meer op het maken van kinderen (daar schrijven we echter geen recensies over) dan op het maken van albums. Maar nu, bij het 20-jarig bestaan van de band uit Chicago, is het tijd voor een nieuwe plaat, getiteld El Corral meer…

Gaf iemand nog een cent om de carrière van Ryan Adams, na het gedwongen terugtreden drie jaar geleden vanwege #metoo-beschuldigingen? Hij stond toen op het punt om binnen het jaar drie albums uit te brengen. Die werden teruggetrokken, de platenmaatschappij liet hem vallen en optredens werden afgelast. Uiteindelijk werden eind 2020 en in 2021 twee van de aangekondigde albums uitgebracht, met wisselend resultaat. Nu volgt ook het derde album, getiteld Chris (eigen beheer). Het is een eerbetoon aan de in 2017 veel te vroeg overleden broer van meer…

Vijf jaar geleden verraste Baptiste W. Hamon vriend en vijand met L’insouciance, een album waarop hij Franse chansons vermengde met americana. In 2019 volgde het uitstekende Soleil, Soleil Bleu waarop Hamon uit hetzelfde vaatje tapte. Nu ligt Jusqu’à La Lumière in de schappen. Na beluistering kunnen we constateren dat hij er geen nieuwe fans door zal bij krijgen en oude fans zullen er niet door afhaken. Met andere woorden: er vindt geen koerswijziging plaats. Er is ook, net als op de eerdere platen, weer een plekje ingeruimd voor één Engelstalig liedje en ook nu is er weer sprake van meer…

Fortysomething (Pedal Point), dat zal een behoorlijk gedeelte van de lezers bekend voorkomen. Ook  de Belgische Leen de Haes, die albums uitbrengt onder de naam Katy Too (naar een nummer van Johnny Cash), is inmiddels de 40 gepasseerd. Ze is in rustiger vaarwater terechtgekomen, zo horen we in het titelnummer. Ze heeft zich gevestigd in een town on the Pays Bas border en is niet meer de rusteloze zwerver van weleer (Wanderer). Dat die plaats Kalmthout is blijkt uit de (beetje flauwe) vertaling in The Fields Of Calmwood. Maar ook voor een veertiger meer…

Pete Mancini komt uit New York en hij heeft een uitgesproken hekel aan het overdreven kapitalisme van de Amerikaanse maatschappij. Daarover gaat Madison Avenue Blues, waarop hij zich druk maakt over hoe 9/11 nu geld in het laatje moet brengen door toeristen met prullaria op te schepen. Op Killing The Old Ways (Paradiddle Records/Sonic Rendezvous) maakt Mancini zich een beetje boos in verhalende liedjes die zich bewegen tussen alternatieve country en powerpop. Voor de opnamen reisde hij naar Mississippi, waar hij in producer Matt Patton (Drive-by Truckers) een gelijkgestemde vond. meer…

In bluegrass-kringen is Molly Tuttle geen onbekende naam. In 2017 en 2018 werd ze als eerste vrouw door de International Bluegrass Music Association tot gitarist van het jaar gekozen. Beetje opvallend, want haar soloalbums tot dan toe waren geen pure bluegrassalbums. Meer indierock/bluegrass. Hoe dan ook, Tuttle wilde ook wel eens een echte bluegrass-plaat maken. En Crooked Tree (Nonesuch), die Tuttle met haar vaste begeleidingsgroep Golden Highway uitbrengt, komt inderdaad een stuk dichter bij pure bluegrass. Er zijn bovendien gastrollen voor Margo Price, Billy Strings, meer…

De Britse bluesrock van Elles Bailey gaat over Cheats And Liars, dus denk maar niet dat ze de gevolgen voor lief neemt. Bakken soul stort ze uit over iedereen die Shining In The Half Light (eigen beheer) een plekje gunt in de spotlichten. Daar is ze wel aan toe na deze periode van stilzitten door de beperkende maatregelen die de coronacrisis met zich meebrachten. Er zit een ontzettende dreun in de bas van dat nummer waarmee het album aanvangt. Opzwepend als een slavenlied of iets van Sixteen Horsepower. Daarna rockt The Game als Black Crowes. Colours Start To Run is pure soul. En dat meer…