Marty Stuart live, countrygetrouw

Opgeslagen in: LIVE — Hugo Vogel @ 16:31

Het mooiste verhaal over Marty Stuart vind ik toch wel dat hij op 12-jarige leeftijd tegen zijn moeder zegt dat hij gaat trouwen met de 17 jaar oudere Connie Smith, die hij dan net heeft zien optreden. En dat hij dat dan 37 jaar later ook doet. Zo trouw als Stuart aan Smith was, is hij ook aan de countrymuziek, zo bleek op woensdagavond (31 aug,) in de grote zaal van Paradiso. De in de staat Mississippi geboren Stuart treedt al vanaf zijn 13de op, toen met de bekende bluegrassmuzikant Lester Flatt en staat dus nu zo’n 50 jaar op de planken. Stuart wordt begeleid door zijn, in Nudiesuits-achtige pakken gestoken, band The Fabulous Superlatives. Leuke bandnaam, en er niets te veel aan gezegd: gitarist Kenny Vaughan (verdiende zijn sporen o.m. in de band van Lucinda Wiliams, werd door Stuart steevast aangeduid als “cousin Kenny”), bassist Chris Scruggs (onder meer ex-BR5-49, “the professor”) en veteraan Harry Stinson (“handsome Harry”). Het gezelschap zet een kolkende countryshow neer, die vooral gekenmerkt wordt door vakmanschap. Classic country, bluegrass en countryrock; het komt allemaal voorbij. Waarom Stuart Amsterdam betitelt als surf-capital of the world blijft een raadsel, maar het is wel aanleiding voor het instrumentale Mojave. Johnny Cash krijgt een eerbetoon met Ring Of Fire en ook de obscuurdere Ervan T. Rouse wordt bedacht met een solo-uitvoering op mandoline van zijn belangrijkste song Orange Blossom Special. Mooi ook dat alle drie de leden van de band zelf twee nummers mochten brengen. Vaughan met twee spetterende uitvoeringen van Country Music Got A Hold On Me en Hot Like That. Chris Scruggs bracht een nummer van Bob Wills en de surfclassic Wipe Out met een prachtige “drumsolo” van Stinson (tikkend op zijn wangen). Harry Stinson mocht in de schijnwerpers staan met het meer folkachtige Pretty Boy Floyd (met een minutenlang aangehouden Oklahooooooooooooooma) en The Ballad Of Easy Rider. Een avond vol hoogtepunten, maar het mooist was de finale afsluiter waarmee Stuart de zaal muisstil kreeg: When The Angels Carry Me Home. Het was voor het eerst dat Stuart in Amsterdam optrad, maar hopelijk niet de laatste keer.