Albumhoezen die qua ontwerp of onderwerp sterke overeenkomsten hebben, dat is het startpunt van deze rubriek. Het gaat daarbij niet om vier hoezen van dezelfde ontwerper. Maar deze keer dus wel. Niet een bewuste keuze overigens. Tijdens de zoektocht naar covers met een armadillo kwam ik gewoon uit bij vier tekeningen van Jim Franklin. En zo toevallig als dat lijkt is dat niet.

Deze Jim Franklin is er verantwoordelijk voor dat de armadillo een speciale status heeft in Texas. Het begon allemaal tijdens een middagje jagen met zijn vader. Franklin was 14 en hij liep onverschrokken af op lawaai in de bosjes. Het volgende moment liep er een armadillo tussen zijn benen door. Het bijzondere buideldier maakte een diepe indruk op hem.

De eerste keer dat hij het beest als illustratie gebruikte was in 1968 voor een poster van een concert in het Wooldridge Park van Austin. Hij had op dat moment net een boekje over Noord-Amerikaanse dieren gevonden en daarin stond dus die armadillo. Hij moest direct weer denken aan die ervaring in de bosjes. Het concert in het park was een benefiet voor iemand die was gearresteerd wegens drugsbezit. Dus tekende hij een buideldier met een joint in de snuit. Al snel was het beest een soort mascotte voor de beatniks van Austin.

Een jaar later tekende Franklin de hoes voor een plaat van vrienden van hem. Op Take Me To The Mountains van de psychedelische rockband Shiva’s Headband zijn de armadillo’s overal. Een tornado is ermee gevuld, en het landschap ook. 

Het negenbandgordeldier bestaat al tientallen miljoenen jaren en komt voor in Latijns-Amerika en het zuidoosten van de Verenigde Staten. Tijdens mijn fietstochten door Amerika zag ik overigens geen enkele armadillo in Texas. Wel eentje aan de kant van de weg in Missouri. Doodgereden. Een enorme stank.

Vanzelfsprekend heeft de naam Armadillo World Headquarters alles te maken met de tekeningen van Franklin. De legendarische rockclub in Austin opende de deuren in 1970 met een concert van Shiva’s Headband. Eddie Wilson, manager van de band, had een leegstaande hal ontdekt waar hij met behulp van onder anderen Franklin een podium realiseerde. Het gebouw was een voormalig wapenmagazijn (armory), dus de keuze voor het gepantserde buideldier als naamgever was snel gemaakt. Tien jaar lang tekende Franklin posters voor vele concerten die er gehouden werden.

De hal was een ontmoetingsplek voor hippies, cowboys en zakenlieden. Een plek voor muziek, bier en cannabis. Volgens Gary P. Nunn werd er zelden een inval door de politie gedaan, omdat ze daar wel wisten dat ze dan ook veel collega’s en politici moesten arresteren. Op 31 december 1980 traden Asleep At The Wheel en Commander Cody and his Lost Planet Airmen er als laatsten op. Het einde van een tijdperk. 

Er werden nogal wat livealbums opgenomen. Commander Cody maakte er zelfs twee. Sleazy Roadside Stories in 1973 en een jaar later Live From Deep In The Heart Of Texas; die dus met met een hoestekening van Franklin. Met armadillo’s die elkaar van het podium verdringen.

Op What I Like About Texas van Gary P. Nunn, een compilatie-album, graven de armadillo’s zich zelfs door het asfalt. En ze zijn met velen. Zo ook op Live From The Dry Creek Cafe van Cactus Lee. Daar laten ze het asfalt ongemoeid. Ze springen over de weg heen. Cactus Lee is trouwens een hele leuke band uit Austin. Spelen relaxte countryrock. In korte tijd maakten ze meerdere albums, maar die zijn helaas extreem moeilijk verkrijgbaar. Deze liveplaat verscheen ook op een ander label in een andere hoes met daarop een interieurfoto van The Dry Creek Cafe. 

De armadillo’s moeten het tegenwoordig doen zonder hoofdkwartier. Gelukkig zijn er nog wel plekken te vinden waar de geest van Armadillo World Headquarters hangt.

Shiva’s Headband – Take Me To The Mountains (1969)
Gary P. Nunn – What I Like About Texas (1997)
Cactus Lee – Live From The Dry Creek Cafe (2021)
Commander Cody And His Lost Planet Airmen – Live From Deep In The Heart Of Texas (1974)